Verder onderweg als trans in England
12 July 2018
Salisbury, Russische spion, geschrokken ‘grootmoeder’, nachtrust, …
De afgelopen drie nachten verbleef ik in een hostel in New Forest. Drie nachten betaald voor een bed, drie nachten geslapen in mijn auto. Eén van de vrouwen op de kamer was volop bezig dat nieuwe bos volledig met de grond gelijk te maken. Ofwel gefrustreerd wakker liggen op een bed, of in embryo-houding in de auto slapen. Dan maar in de auto. Moest ik nu geen onderbenen hebben, kon ik perfect op de achterbank, maar dan zou ik niet meer aan de pedalen kunnen. Een roadtrip heeft dan niet veel zin meer.
De komende twee nachten verblijf ik in een hostel in Dartmoor Park. Komende nacht in een male dorm, wegens plaatsgebrek. De nacht erna in een female dorm. De receptie deed er niet moeilijk over. De grootmoeder uit Schotland die in die female kamer verblijft, schrok daarnet toch even. We hadden een leuk gesprek aangeknoopt. Mijn engels was ook heel goed vond ze, maar zonder accent kon ze mijn niet direct thuisbrengen. Maar haar reactie was duidelijk toen ik vertelde volgende nacht bij haar op de kamer te liggen. “U should sleep in a male dorm!”. Mijn toelichting deed het haar wel aanvaarden, maar ze zat klaarblijkelijk toch met een oncomfortabel gevoel.
In het hostel in New Forest hebben ze mij vermoedelijk omwille van mijn voornaam op een female dorm gelegd. Er zijn verder geen vragen gesteld.
Het is wel even wennen. Vrouwen die zich verwachten aan enkel vrouwen in een kamer en zich zonder scrupules omkleden terwijl ik voor de spiegel sta. Niemand die natuurlijk ziet dat ik in het verborgenste deel van mijn lichaam iets heb hangen dat niet in die female dorm aanwezig zou mogen zijn. Ik zweeg in alle talen in het begin, letterlijk dan, want mijn stem verraad me wel eens. Ik zag ze wel twijfelen soms, maar tegelijk durven ze niet vragen of ik dan wel een vrouw ben. Dat zou allicht een belediging zijn.
Ook in winkels e.d. is er twijfel. “hi sir, sorry miss”, of omgekeerd, afhankelijk vanaf welke hoek ze naar mijn kijken of wanneer ze me niet volledig zien, of eerst of enkel mijn stem horen. Leuk, ik doe niet bewust moeite om passabel te zijn, en van nature uit ben ik toch twijfelachtig genoeg. Alleja, van nature uit niet helemaal, ik neem wel hormonen dat subtiel enkele fysieke wijzigingen tot gevolg heeft. Maar het is maar hoe je het zelf percipieert dat mee bepaalt hoe je jezelf erbij voelt.
Gisteren heb ik Salisbury nog bezocht. Het leek me een aangenaam rustig stadje te zijn. Weinig mensen op straat of op de terrasjes, voldoende plaats op de parkings. Ook de kathedraal, waar de Magna Charta te bezichtigen is en een levensechte Amnesty International kaars staat, was quasi leeg.
Achteraf vernam ik dat in dit stadje een Russische spion woonde die hier in maart vergiftigd geweest is. Afgelopen maand is een dakloze vrouw van hetzelfde gif overleden. Vermoedelijk is ze in aanraking gekomen met het flesje of wat dan ook dat het gif bevatte. Delen van de stad zijn opnieuw afgezet, en mensen blijven dus blijkbaar weg.
Daarna reed ik even naar Boscombe Pier aan het strand. Eerst even langs de pharmacy voor iets tegen mijn pijnlijke sunburn. Knalrood staan mijn schouders en rug. Liggen is prikkelend. Een BH dragen lijkt ook niet zo aangewezen en aangenaam. Dan maar zonder. Het is niet dat ze zo groot zijn dat ze ondersteuning nodig hebben.
Vandaag in mijn rit naar het volgende hostel nog een blitzbezoek aan de kathedraal van Exeter gebracht, en genoten van de smalle slingerende straatjes over de groeiende heuvels van het Engelse binnenland. Mijn Google Maps als co-piloot die tijdig de volgende bochten laat zien, mijn hand aan de versnellingspook, en cruisen.
Morgen, afhankelijk van het weer, een wandeling naar Wistman’s Wood, en verder duidelijk nood aan rust. Zaterdag verder naar Tintagel, waar op ik op aanraden al op voorhand twee nachten geboekt heb. Wel opnieuw een male dorm omwille van beschikbaarheid. We zien wel. Op een bepaald moment is een mens zo moe dat die overal slaapt.