Lesgeven voelt alsof …
1 February 2017
Vandaag voelt lesgeven alsof ik elke dag, elke les, elk oudercontact, elke klassenraad, elke vergadering, elk jaar telkens opnieuw moet bewijzen aan leerlingen, ouders, directie, overheid en maatschappij dat ik het beste voor heb met de ontplooiing, ontwikkeling en zelfontdekking van elk kind aan mij toegewezen.
Bewijzen dat ik weet waarover ik spreek en lesgeef.
Bewijzen dat ik geen van deze kinderen onrechtmatig benadeel en allen gelijkwaardig behandel, benader en respecteer.
Bewijzen dat ik tegelijk al deze kinderen in steeds groeiende groepen elkeen persoonlijk gedifferentieerd onderwijs en zorg bied, bedolven en begraven onder een steeds groeiende administratie ter bewijskracht zonder meerwaarde of bijdrage aan de dagelijkse pedagogie.
Kortom, bewijzen dat ik voldoe aan de verwachtingen van een veeleisende maatschappij die er vooral op uit is deze jonge unieke transformators van de toekomst om te zetten in flexibele tandwielen die in de eerste plaats de welvaart dienen te dienen van een abstracte zielverliezende maatschappij in plaats van het persoonlijk welzijn.
Ik verlang naar vertrouwen, naar ruimte, naar respect voor de Liefde die ik al jaren in deze job leg, voor mezelf, voor de passie voor mij vak(ken), voor mijn leerlingen, voor hun toekomst en voor de toekomst van ons allen.
Laat ons (terug leerkracht) zijn, laat ons terug schitteren, laat ons los in vertrouwen.
Focus op het welzijn, welzijn van ons, van je kinderen en van onze maatschappij. Welvaart volgt wel.
Ik schrijf dit oprecht, als lerares, blijvend op zoek naar haar passie en energie om te blijven doen wat ze zoveel jaren met Liefde deed, niet voor haar welvaart, maar voor het welzijn van zichzelf, haar leerlingen en onrechtstreeks ons allen.