Soms is een doel eerder een richtingaanwijzer dan een te bereiken mijlpaal.

Terug naar af?

Morgen keer ik na twee maanden onderweg zijn terug naar België. Wat een onbestemde reis was, vanuit intuïtieve impuls op zoek naar mijn plek om te Zijn in het Zuiden van Frankrijk, wordt afgerond met een onbestemd en angstig gevoel. Die plek om te zijn vond ik niet. Ze blijkt hier niet te Zijn. Of nog niet.
En nu keer ik terug. Opnieuw zonder bestemming. Geen eigen plek om naar terug te keren. Die liet ik een jaar geleden intuïtief al los. En zonder dat loslaten had ik deze reis ook niet kunnen maken.
Ook geen bestemming van tijd, van hoe lang ik in België dien te blijven. Niets. Een leegte. In gevoel initieel nog minder dan toen ik vertrok. Zelfs nog minder dan een jaar geleden. Toch in materie. Alsof ik terug sta net na het afstuderen 17 jaar geleden.

Geen richting is niet zonder zin

Toch was deze richtingsloze reis niet zonder reden en niet zonder zin. Meermaals mocht ik in diepe ontmoetingen gespiegeld krijgen wat ik breng puur vanuit mijn Aanwezigheid. Een voelbare voorbode van wat ik kom en ga doen in de tijd die komt. Vaak leidde dat bij afscheid zelfs tot vraag naar spontane omhelzing, naar het delen van Licht en Liefde.
Mijn dichtenbundel werd meermaals doorlezen, ingevoeld en zelfs enkele keren aangeschaft. Ik keer zeker niet terug van een kale reis, ook al lijkt mijn haarlijn toch op te schuiven.
Toch werpt mijn ego graag op dat ik gefaald heb. Ergens is er de angst dat ik omwille van de angst terugvlucht, mijn Pad uitstel, mijn mijlpalen uit het oog verlies, terugkeer naar een kleinere comfortzone. Evengoed heb ik alle mogelijkheden ingevoeld en ben ik alle mogelijke ‘leads’ gevolgd op zoek naar die plek, telkens met een dead end.

Ik kan niet werken om te overleven

Even probeerde ik via workaway een tijdelijke plek te vinden, een leefgemeenschap, een plek met gelijkgestemden. Werken voor kost en inwoon moet me toch wel lukken? Klusjes opknappen. Beperkt in tijd. Zonder de druk van de ratrace thuis. Ik stuurde verschillende contactaanvragen uit en kreeg positief antwoord.

De spiegel was enorm hard en op dag één al aanwezig. De uitgebluste veerkracht van mijn burn-out was plots terug helder voelbaar. Zelfs het schilderen van ramen, iets dat op zich nog enigszins aansluit bij mijn talenten, deed mijn lichaam in elkaar zakken als een pudding. Even dacht ik dat ik mij hier gewoon over moest zetten. Even doorbijten, volhouden, het een kans geven. Net dat wat mij reeds een burn-out en bore-out opleverde.

Pas na vertrek viel de puzzel. Enerzijds was de host geheel niet gelijkgestemd, eerder het tegenovergestelde van mij. Aanvullend was de verblijfplaats een kasteeltje aan Canal du Midi waar in WOII de Duitsers verbleven met ontsnappingstunnel grenzend aan mijn kamer en al. Logisch dat ik mij er dood voelde gaan.

Nietemin raakt het bij mij een diepe doodsangst aan. Zo maar iets doen om te overleven lukt mij niet. Zo maar een job aannemen om financieel rond te komen, of als afleiding, als bezigheid, lukt mij ook niet. Dat wist ik al. Anders had ik dat al lang gedaan.

Fundament op drijfzand

Maar wat dan wel? En waar? En wat? Het verlangen is er om vanuit mijzelf een bijdrage te leveren. In verbinding met en aangedreven door mijn creativiteit en inspiratie. Dat leeft al jaren steeds bewuster.

Sinds mijn burn-out en later bore-out ontbreekt de energie om op wilskracht nog door te bijten of mij bezig te houden. Het is vaak typisch goed bedoelde raad zoals ‘Ga gewoon werken’, ‘Hou je bezig, zoek afleiding’ of zelfs ‘Geniet, doe wat je graag doet’ die diepe pijn van onbegrip aanraken. Al jaren hou ik mij bezig. Al jaren ga ik op zoek naar genieten, naar wat mij blij maakt.

Stap voor stap was er initieel groei. Groei met groeipijnen. Twee jaar geleden vond ik het even helemaal terug. Een ontluikende en verdiepende vriendschap spiegelde mijn Hoogste Zijn. Ze tilde mij op en bracht mij geheel in Stroming. Ik ging voluit. Ik sprong. Naar die bijdrage vanuit mijzelf. Om dan net door het verlies van die verbinding een jaar geleden compleet de duisternis in te duiken. Mijn eigen duisternis. De veerkracht doofde opnieuw uit of was onvoldoende. Wat ik ook ondernam, ik zonk enkel dieper weg.

Het voelde als het aanleggen van een nieuw fundament op drijfzand. Telkens je verder opruimt en opbouwt, verdwijn je dieper in de zuigende duisternis. Niets lijkt te groeien, te ontspruiten, fundamenteel te veranderen.

Geboortekanaal

Mijn vragen van het afgelopen jaar en steeds prominenter de afgelopen dagen was dan ook ‘Waarom kom ik maar niet tot creatie?’. Waarom krijg ik de constante toevloed aan inspiratie niet tastbaar gemanifesteerd?. Er is een helder Weten dat daarin mijn toekomst Licht. Wat weerhoudt mij telkens om die intuïtieve beelden om te zetten in beeld en taal? Die enkele teksten en gedichten van de afgelopen jaren vormen nog maar een minuscule oppervlakte van wat al jaren in de diepte klaar zit om gedeeld te worden.

Sinds gisteren voel ik als het ware een gezwel in mijn onderbuik, in mijn energetische baarmoeder. Een stevige blokkade waardoor mijn Goddelijke inspiratie niet gebaard kan worden, niet kan Aarden.

Een zielezus verwoordde deze morgen in virtueel gesprek dat de doorgang zich misschien net onderaan de put bevindt. Misschien dien ik mij over te geven aan het proces van zinken. Misschien is dit geen falen. Misschien zie ik het omgekeerd. Misschien zit ik omgekeerd, in stuitligging. Misschien is de ontspruiting van het Licht inderdaad net naar beneden, nog een beetje dieper, nog een beetje donkerder. Misschien is dit inderdaad nog eens een laagje dieper, keer na keer.

En plots zag ik het beeld van een geboortekanaal. De veilige comfortzone van de baarmoeder verlaten voor het Nieuwe. Een pijnlijk en tegelijk levengevend proces. Zoals ik Weet en ooit ook al schreef. Het is in duisternis dat je ontwaakt als je eigen Licht.

Incarnatiepijn

En met dat beeld vielen verschillende puzzelstukken. Eén van de toevallige ontmoetingen in deze regio bracht mij in een energetische helende sessie tot bij mijn levens als Esseen en Kathaar. Er was een Zielsherkenning in de ontmoeting. Ik zag veldslagen. Ik voelde pijn. Ik voelde diep verdriet. Ik zag me keer op keer falen om het Licht neer te zetten. Ik zag mij sterven voor dat Licht.
Evengoed voelde ik de Kracht van een Leeuw. Een innerlijk gebrul. ‘Telkens opnieuw koos je als Ziel om terug te keren, wetende dat het in dat leven nog niet zou lukken’ spiegelde de zielen die ik hier ontmoette en mij begeleidden in de helende sessie. In dit leven, in deze kanteltijd, mag het echter anders zijn. Nu gaat het wel lukken. ‘Je mag schijnen. Jouw Christus Licht is van groot belang voor de Aarde’ signeerde ze in haar boek over haar reis in deze regio dat ik aanschafte bij de ontmoeting.

Creativiteit kan en is vaak eerder of enkel ontspanning of dient ook tot heling. Dagelijks schrijven en channelen in mijn eigen dagboek doe ik meestal zonder drempel. Intuïtief schilderen in groep of het ontwerpen van een logo voor iemand anders gaat ook zonder weerstand. Het schrijven en ontwerpen van wat puur aan mij Goddelijk geïnspireerd wordt, stoot echter telkens op een muur, op die blokkade, op dat gezwel in mijn baarmoeder.
Het betreft hier niet de faalangst ontwikkeld in mijn jeugd of de pijn van afwijzing door het verlies van die vriendschapsband. Dit zijn maar spiegels naar de opgebouwde Zieleangst om in dit leven niet nogmaals te falen in het neerzetten van het Licht. En dat doe ik net doorheen mijn creativiteit. Net dat is (deel van) mijn Zielsmissie. En net daarin mag ik dan ook milder zijn naar mijzelf. Het is niet zomaar even doorbijten om iets te tekenen of te schrijven. Het is niet zomaar het helen van faalangst of afwijzing uit dit leven. Telkens ik het potlood, penseel of toetsenbord opneem, word ik geconfronteerd met pijn van vele levens waarin het Licht er door mij heen niet kon Zijn. En het is maar door intuïtief naar deze regio af te reizen en deze toevallige ontmoeting aan te gaan, dat ik nu dieper tot de wortel mag afdalen. Hoewel ik het even helemaal niet meer zie, en dat stevig wat doodsangsten oproept, is er ook de hoop dat ik nu doorheen deze helderdere blokkade het Licht mag laten indalen tot geboorte in dit Leven.

Een doel als richtingaanwijzer

Enkele dagen geleden channelde mijn LichtTeam nog wat de titel van deze tekst geworden is. Soms is een doel eerder een richtingaanwijzer en geen te bereiken mijlpaal. Ik vertrok met het idee een leefgemeenschap te vinden in het Zuiden van Frankrijk. Het bleek echter een richtingaanwijzer te zijn om mij naar deze plek te begeleiden. Misschien was ik ook niet vertrokken moest ik op voorhand geweten hebben dat het maar een richtingaanwijzer was. Het deed me dieper afdalen in mijn Zelf over de grenzen van tijd en ruimte heen. Niet in of op drijfzand. Wel als volgende stap naar de geboorte als het Licht dat we ALlen Zijn.