Heel-ing en her-innering van pijn
1 September 2020
Afgelopen weekend reed ik na een kort onderhoud in België terug richting Zuid-Frankrijk. Om de rit op te luisteren zocht ik een afwisseling tussen luidkeels meezingen met Queen en bezinnende inkerende muziek. In de laatste categorie koos ik voor muziek van Dan Gibson en een aantal nummers op basis van Solfeggio frequenties. Beide heb ik veelvuldig beluisterd tijdens het halve jaar voor de lockdown op zoek naar verLichting. Maanden die ik in reflectie durf benoemen als een donkere nacht van de ziel.
Enerzijds was er het intuïtief wachten en vertrouwen op de verkoop van mijn appartement en inboedel en het korte verblijf aan zee zonder te weten wat zou volgen terwijl mijn spaarrekening bleef slinken tot bijna nul. Anderzijds was er het rouwproces omwille van een eerder plots verlies van een pril openbloeiende verdiepende vriendschap die me initieel diep Vreugde schonk. Ervaringen die beide diepe pijnstukken en angsten aanraakten om Liefdevol gezien en geheeld te worden.
Geluid kan je, net als elke andere zintuigelijke waarneming, plots terugwerpen naar een moment in het verleden. Plots ervaar je tijd als onbestaande en sta je terug in dat herinnerde moment. In die zin voelde ik initieel weerstand om deze muziek terug te beluisteren. Met de herinnering van die periodes zouden ook pijn en tranen naar boven kunnen komen. Het onwetende onderweg zijn van het nu genereerde al voldoende emotionele prikkels. Was er wel ruimte voor tranen die nog verborgen liggen in het verleden?
Ik kreeg echter enkel beelden te zien en een zacht, warm en dankbaar gevoel voor de tijd in mijn appartement wandelend langs de spoorweg met de gekozen muziek in mijn oren of van de periode aan zee uitgeteld liggend in het zetelbed of wandelend op het strand op zoek naar antwoorden voor mijn volgende levensetappe. Enkel beelden, geen pijn, geen verdriet, hoewel dat tegelijk nog vers in mijn geheugen zit. Het waren diepe duiken in de aanwezige duisternis. Duiken waarvan ik toen dacht dat ze nooit zouden eindigen of waarvan ik niet tijdig aan de oppervlakte zou herstellen. Duiken die binnen de dualiteit van het bestaan evengoed de voorbode van een nog groter Licht zijn. Licht of een Lichtheid die ik afgelopen weekend verbaasd mocht beginnen te ervaren door het opnieuw beluisteren van de muziek kenmerkend voor die periode.
Heling vind plaats door dat wat pijnlijk aangeraakt wordt Liefdevol alle aandacht te geven en te omhelzen. Heling gebeurt door dat deel dat pijn doet opnieuw deel te laten worden van jouw ge-heel. Zintuigelijke waarnemingen kunnen je plots terugwerpen naar nog ongeheelde pijn en opgeslagen tranen van verdriet. Dit kan confronterend zijn waardoor je het liever uit je gezichtsveld houdt. Het kan een eindeloze diepte oproepen, een zwart schaduwgat in jezelf dat je liever in het verleden laat voor wat het was. Het blijft daar dan echter wachten tot dit opnieuw aangeraakt wordt. Zintuigelijke her-inneringen kunnen dit proces behelpen en je ook onverwacht bevestigen dat die stukken net wel geheeld zijn, dat je deze innerlijke dieptes verLicht hebt waardoor je in jezelf nu meer ruimte hebt mogen ontvangen voor wie je in essentie Bent. En dat is Licht, dat is Liefde, net te her-inneren in die schaduwgaten.
Ik wens elkeen in het onderweg zijn van het Leven naast in-zicht ook diepte-heling en een zacht, warm en dankbaar gevoel bij elke zintuigelijke herinnering van het verleden, ongeacht de emoties die toen al dan niet stormden en stroomden. Heling gebeurt in tredes langsheen een spiraaltrap naar je eigen kern. Het lijken eindeloze rondjes rond hetzelfde. Ooit kom je echter aan, kom je Thuis, binnen-in, bij jouw Zelf, heel en geheeld, tot verLichting van alles en iedereen rondom.