Onbestemming

Knoop (gold)

3 August 2020

Ik schrijf deze tekst vanop Ile de Sein in Finistère in Bretagne, het Franse departement van mijn eerste etappe als creative nomade. Na vier maanden lockdown vertrok ik op 25 juli met mijn tweedehands gekochte camperbusje. Op Goddelijke Tijding zo je wil. Volgens de Maya’s een dag buiten de tijd gevolgd door Egyptisch Nieuwjaar. Intuïtief gekozen een mooi moment als start voor een Nieuwe Levensetappe.

Vier maanden heling

Na nog enkele laatste aanpassingen zoals een dakrek voor mijn surfboard en een zonnepaneel, kon ik vier maanden na initiële planning het Belgenlandje verlaten. Net op tijd om de avondklokken en het mondgesnoerd wandelen te ontwijken en achter mij te laten.

In april was ik echter nog niet klaar om te vertrekken, niet alleen in materie, ook ruimer in energie en welzijn. De afgelopen vier maanden mochten een noodzakelijke tijd worden van diepte-heling en in-zichten. Ik mocht Thuiskomen bij en verbinden met Sterrenfamilie. Vier maanden in Aardse tijd, meerdere mensenlevens in Zieletijd.

Het hoofd denkt wat

Drie jaar geleden na mijn roadtrip naar Noorwegen Wist ik al, had ik een voorVoelen van, dat ik ooit alles zou achterlaten en definitiever onderweg zou gaan. Vorig jaar, voor ik naar Compostela trok, Wist ik evengoed intuïtief dat ik mijn appartement nog dat jaar zou verkopen. Wat er na volgde zou zich dan wel ontvouwen.

Toch poogt je hoofd dit altijd rationeel en logisch op voorhand in te vullen. Gelukkig legt je Ziel de puzzelstukken dan soms toch anders. Het hoofd is uiteindelijk een archiefkast van dit leven samen met je lichaam dat aanvullend archief houdt van andere levens. En ook al vertrekt de gedachtengang van het hoofd vanuit een Innerlijk Weten, het blijft een herhaling van het oude, van wat al gekend is. Onderweg gaan naar het Nieuwe vraagt geen invulling, geen verwachting. Het ontvangt en toont zichzelf zonder vast te pinnen.

Einde van de wereld

In die zin symbolisch best wel mooi nu opnieuw even op Finistère te zijn, in Frankrijk, het einde van de wereld. Vorig jaar eindigde mijn voettocht naar Compostela in Finisterre in Spanje 100km verder dan Compostela zelf. Ook daar het einde van de wereld.

Zo voelt het ook wel. Niet zozeer deze plek, wel de tijd waarin we samen vertoeven. Het einde van een tijdperk, van het oude, van onze huidige maatschappij, individueel, collectief en universeel. Hoogstnoodzakelijk en evengoed angstaanjagend. We weten graag wat er komt. Tegelijk kan het alleen geheel Nieuw Zijn als we de invulling ervan durven loslaten en overlaten aan een dieper en onbestemd Voelen vanuit en in ons Hart.

Punt van geen terugkeer en aankomst

Waar Compostela vorig jaar nog een terugkeer had naar het oude in de vorm van mijn appartement, heeft mijn vertrek dit nu niet. Er is niets meer om naar terug te keren. Toch geen eigen vaste plek meer. Evengoed is er ook geen aankomst waar ik dien toe te komen als eindbestemming of een route die ik dien te volgen. Mijn reis is in die zin onbestemd. Onderweg naar Compostela had de eindbestemming echter ook enkel als doel om het onderweg-zijn te faciliteren. Dat wat ik nu geheel vanuit intuïtiviteit mag doen.

Aan de ene kant voelt dit sluimerend angstaanjagend. Ik kan niet meer terug, zelfs als ik dat wil. Aan de andere kant voelt het evengoed bevrijdend. Er is niets meer dat mij nog terugroept, dat materieel om mijn aandacht vraagt. Ik heb me de afgelopen maanden ook meermaals afgevraagd waar ik mij dan opnieuw zou willen settlen. Het antwoord bleef en blijft mij bijster. Ik weet het niet. Wat ik wel al geruime tijd Weet is dat ik, toch nog een tijdje, geen eigen vaste locatie zal hebben. Een zoeken van een evenwicht tussen de onrust van een horizon die roept en het verlangen ergens te kunnen landen, te Aarden, Thuis te komen.

Liever niet alleen

Graag had ik echter niet alleen vertrokken. De afgelopen vier maanden leken de intuïtieve puzzelstukken hier soms ook op te wijzen. Toch waren ik en een mogelijk andere partij hier nog niet klaar voor, toch niet tot in onze persoonlijkheden.

Ergens ben ik het in alle eerlijkheid wel beu om alleen te Zijn en telkens opnieuw alleen verder onderweg te moeten. Ik verlang naar diepe gedeelde verbinding. Verbinding met gelijkgestemden, met gelijktrillenden. Een gevoel van Thuiskomen. Zoals ik dit even mocht ervaren de afgelopen vier maanden om het dan weer opnieuw te mogen loslaten tot op de volgende plek waar ik Zielsgepland even zal mogen toekomen.

Verlatenheid

In die zin ervaar ik met momenten wel een diep gevoel van verlatenheid. Het zou me in allerijl terug naar huis doen vluchten. Alleen, waar is dat, in de materie? Vluchtgedrag van andere levens waar ik toen in dichtere materie verbannen of achtergelaten werd, afgesneden van de Bron. Deze Tijd is in die zin Anders en Hoopvol. De verbinding met de Bron is aanwellend. Bij elke stap die ik verder zet, mag ik dieper Thuiskomen binnenin om deze dan verder op mijn Weg ultiem te kunnen delen met de Ander en graag ook die andere partij.

Binnen dit thema brengt de geur van zonnecreme en wetsuit bij het surfen zowel warme herinneringen als nog onverwerkte pijnstukken van een jaar geleden terug in mijn bewustzijn. Delen waarin ik het gebrek aan verbinding met en Liefde voor mijn Zelf nog mag helen en aankijken. Opruimen van laatste achtergelaten restjes zodoende alle ruimte en leegte vrij te maken voor het Nieuwe dat onvermijdelijk komt, voor mijzelf en voor ons allen. Mijn onderweg zijn voelt in die zin als een uit- en inwijding, zoals mijn gidsen onlangs in mijn dagboek neerschreven. 

Creativi-tijd

Mijn schildersezel dien ik nu even te missen. Spijtig! Het schilderen op doek begon stilaan terug wakker te worden. En een begonnen doek dat ik niet kon afwerken. Ook hier sluimert angst dat ik het nooit meer ga kunnen doen zonder eigen locatie.

Het schrijven en ontwerpen Stroomt momenteel voornamelijk in sprokkeltjes aan inspiratie. Kleine stukjes die later hun Weg gaan vinden naar samenhangende Leefstof. OpNieuw op Goddelijke Tijding. Blij dat deze tekst alvast geschreven kon worden.

Verder onderweg

Momenteel kan ik enkel verder onderweg gaan. Zonder stabiel inkomen vraagt dit leven van vertrouwen in overvloed. Heel even enkel Zijn zonder impulsief maar wel intuïtief te Doen. Lichtwerk is ook in het zichtbaar niets Doen Weten dat wie je Bent Hart-Werkt om in het Samen-Zijn met velen verLichtend de wereld te helen. En dat ik wens ik iedereen toe. We vertoeven tenslotte allemaal in een incubatietijd voor en van het Licht.

1 gedachte over “Onbestemming”

  1. Je bent een wonderbaarlijk prachtige mens.
    Een engel waar de wereld dankbaar voor mag zijn.
    Je gaat op tijd daar zijn waar je dan hoort te zijn om te mogen doen wat je wil gaan doen.
    Ik wil je hierbij nog eens extra mijn zegeningen naar u toesturen.

    <3

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven