Angst om te genieten
28 February 2020
De afgelopen jaren, sinds mijn burn-out, bleek doorheen begeleiding en bewustwording, de puzzel van mijn verleden anders te liggen dan ik mij had laten aanleren. Eén van de puzzelstukken was mijn plekje binnen het spectrum van hogere begaafdheid.
Ruw genomen las ik in mijn ontdekkingstocht hierin over een onderverdeling in drie ruime types. Een eerste type van overpresteerder resoneert niet met mij. Ik ging niet voor de perfecte resultaten, hoewel die initieel niet slecht waren. Daarnaast ben ik ook niet echt een onderpresteerder. Onderprestatie uit angst voor hoge verwachtingen die aan mij gesteld zouden worden. Ik herken me vooral in het type dat enkel kan stromen als ik overtuigd ben van de zinvolheid van het gevraagde. Voel ik passie, voel ik vuur, geloof ik er in, dat ben ik niet te stoppen. Zoniet, krijg je mij met niets in beweging. Dit gecombineerd met beeldenken werd mij al vrij snel een groeiende strop rond mijn nek in het traditionele taaldenkende onderwijssysteem. Ik ging onderuit op een glijbaan naar toeplooiing in plaats van ontplooiing.
Enigszins was er binnen de systemen een aanvoelen dat ik meer mogelijkheden had. Die mogelijkheden vertaalden zich, hoewel initieel zeer leergierig, hoe ouder ik werd steeds minder in overeenkomstige resultaten. De stempels van lui, te weinig inzet, te laat beginnen, … werden vaak toegepast als diagnose van mijn resultaten. De oplossingen waren meer inzet, meer tijd besteden aan net die zaken die mij niet interesseerden, waar ik de zin niet van in zag, qua inhoud of qua methodiek. Hoe harder ik poogde te voldoen binnen de aanwezige en gevraagde methodieken en opgelegde inhoud, op zoek naar externe waardering, hoe meer mijn resultaten daalden. En de zaken die ik wel graag deed, vaak zaken buiten de lesuren, zoals jongerenparlement, vrije creativiteit, … werden mij ontzegd net omdat de resultaten prioriteit waren. Ik liep leeg, ik brandde op door wat opgelegd werd, toen al, zonder mij te kunnen opladen met zaken die ruimte gaven aan de ontdekkingsreis naar mijn passie en talenten en dat omwille van uitblijvende resultaten in een systeem dat de methodieken mist(e) om mij uit te dagen, om mij zichtbaar te maken.
Niet enkel binnen het reguliere onderwijs werd dit voeding voor een diepe belemmerende wortel. Ook op de tekenschool werd ik toegeklapt. Binnen de verplichte opdrachten werden mijn ideeën vaak niet begrepen door de lesgever. Wat volgde was een projectie van haar begrip op mijn idee en diende ik dat uit te werken. Het vuur werd gedoofd nog voor de eerste penseelstreek gezet mocht worden. En opnieuw gingen alle vrije creatieve opdrachten zoals graffiti aan mij voorbij omdat mijn verplichte werken niet of niet voldoende tot afwerking groeiden. Het waren echter niet meer mijn ideeën. Ik diende creativiteit toe te passen op een misbegrepen projectie.
Nu, meer dan 25 jaar later, nu ik mijzelf alle ruimte en vrijheid gegeven heb door uit de systemen te stappen waarin ik al lang voelde niet te passen en niet meer mee te kunnen draaien, botst ik plots op een gapend gat in mijzelf, een angstaanjagende leegte. Wat mij blij maakt, wat mij Vreugde geeft, waar mijn authentieke verlangens liggen, … , het zijn enkel nog gevoelloze herinneringen. Wie ben ik? Wat ben ik? Wat maakt mij nu echt blij? Ik weet het niet meer of eerder ik voel het niet meer of durf dit voelen niet toe te laten. Mijn talenten werden zo lang enkel toegepast op externe verwachtingen. Ze verloren hun drijfkracht. De passie verdween. Het vuur werd uitgedoofd. De verbinding met het Zelf werd verloren. Een identiteitscrisis en een grote angst om terug de verbinding aan te gaan. Bang voor de pijn opnieuw te verliezen, bang om het genieten toe te laten, te geloven dat genieten überhaupt mag, bang opnieuw niet begrepen te worden, bang om opnieuw niet te voldoen, bang om opnieuw afgewezen te worden, … .
Een stevig stuk diep gewortelde verlamming die ik de laatste maanden helder mocht vrijmaken in mijn innerlijke tuin. De zaadjes hiervan werden mij doorheen mijn opgroeien toegeworpen. Ik liet ze wortelen, gaf ze voeding en liet ze uitgroeien tot één grote dichte muur van ‘bescherming’ voor wat toen pijn deed en niet geheeld werd. Een muur, uiteindelijk van zelfverloochening.
Ik ben dankbaar dat mijn Ziel mij begeleidt tot op die plaatsen en bij die mensen die mij onvoorwaardelijk helpen en ondersteunen om deze wortel helder te krijgen en in alle geloof en vertrouwen faciliteren om deze zelf heelkundig en helend uit te trekken. Stevig innerlijk werk met als beloning een Thuiskomst bij mijn Zelf. Wat daarna zichtbaar gaat worden is nog een grote verassing, ook voor mij. De Bron is nooit gestopt met opborrelen, ze werd alleen ingedamd voordat ze creatief en zingevend de wereld kon instromen.
De laatste jaren waren exponentieel gevuld met spiegelingen naar mijn mogelijkheden. Hoewel vaak gebuisd voor Nederlands, gaf ik eind vorig jaar een eerste dichtenbundel uit in eigen beheer. Mijn ondermaatse cijfers voor andere talen werden onderweg naar Compostela meermaals tegengesproken. Vaak dacht men dat ik native English was en kon ik evenwel vlot mee in Franse gesprekken. Het eerste geschilderde doek dat ik overwoog te verkopen, was al verkocht voor ik het online kon aanbieden. De enkele channelings die ik reeds mocht doen, werden vreugdevol onthaald en bevestigen mijn diepere voelen. Voldoende ‘extern bewijs’ zou je kunnen zeggen. Waarom dan nog twijfelen? Velen kunnen spiegelen dat mijn Bron een meerwaarde is en ook (opnieuw) mag Stromen. Het is echter enkel ik die in overgave de stop uit de dam kan trekken, enkel ik die met Liefde en toewijding de wortels van het onkruid kan verwijderen. Enkel dan kunnen mijn Oorspronkelijke zaadjes bevloeid worden en opschieten op een vrije en gezonde voedingsbodem. Onzichtbaar innerlijk werk als voorbode van de schepping van een Aards paradijs.
Wordt vervolgd …
Mooi,
Ik zeg niet zomaar geniet van elk moment
die zin heeft een diepgewortelde betekenis
…
We komen er wel uit.
Onszelf tonen en zijn wie we willen zijn
Onszelf aanvaarden in wie we zijn
…
Jezelf ontdenken…
waaauw…
ik wou schrijven
Jezelf ontdekken
herontdekken
je energie hangt hier zwaar rond
<3
Love you
Knuffffffffffffff
Gudrun
Mooi Helena! Zo mooi geschreven en verwoord.
Het stuk “Na 25 j…” is ZO herkenbaar, alsof de inhoud van mij komt. En ik worstel er nog mee.
Lieve groetjes, Kristel.