Androgyn in een binair lichaam

Knoop (gold)

28 November 2019

Het is ongeveer zes jaar geleden dat er in mijzelf iets wakker werd. Iets dat al levenslang aanwezig was. Iets dat al die tijd geen ademruimte had gehad. Levenslang had ik mijn aanwezige yin-energie verloochend. De uitdrukking ervan paste gewoon niet bij dat biologische mannelijke lichaam. Maatschappelijk vroeg dat lichaam aan de buitenkant om een andere houding, een andere presentatie, een andere vorm van zijn.

Tot zes jaar geleden had ik het volgehouden om mij aan te passen aan die externe projecties en verwachtingen. Volledig op mijn buitenwereld afgestemd poogde ik zo ‘man mogelijk’ te zijn. Alles wat mogelijk als vrouwelijk opgevangen zou kunnen worden, had ik van jongs af aan mijzelf aangeleerd weg te duwen. Bang dat het opgepikt zou kunnen worden. Bang dat ik niet zou voldoen in de mannenwereld. Bang dat men zou denken dat ik ‘voor de mannen ben’. Niet dat daar iets mis mee is. Alleen ben ik dat niet. Ik droeg een wankel masker dat mijn energie steeds meer leegzoog. Een energielek waar ik mij plots bewust van werd.

Zes jaar geleden begon ik mijn yin-energie stapsgewijs toe te laten. In plaats van ze als zondig te bestempelen vanuit een strikt zelfopgelegde katholieke interpretatie, begon ik de vreugde te durven voelen die ze van binnenuit liet opborrelen. Mijn hoofd was niet meer alleen op het podium, mijn hart kwam mee op het toneel. De rationele monoloog veranderde in een vurige dialoog. Een heftig proces dat opnieuw veel energie vroeg en de laatste jaren in beslag nam. Een proces dat initieel in het verborgene achter gesloten deuren gevoerd werd. Een proces dat uiteindelijk Helena Gwyn aan de wereld gaf.


Nu zijn we zes jaar verder en ga ik bewust als androgyn persoon door het leven, als mens, zonder het label van man of vrouw te dragen. Initieel dacht ik wel dat ik mij vrouw voelde, aangezien levenslang man zijn niet gewerkt had. Je weet op dat moment ook niet beter dan dat er maar twee opties zijn. Onderweg voelde ik echter dat een hele transitie, de hele aanpassing van dat lichaam, voor mij niet nodig was en zelfs geen meerwaarde zou zijn. Daar ging het blijkbaar niet om. Ik heb nooit echt geworteld het gevoel gehad dat mijn lichaam niet klopte. Ik verlangde enkel de vrijheid om mijzelf te kunnen zijn. De vrijheid om in mijn houding, mijn presentatie, mijn Zijn die aanwezige yin-energie tot uitdrukking te brengen op een manier waar ik mij goed bij voel, waar ik mij mij door voel. Een vrijheid die ik mij ondertussen zelf cadeau gedaan heb en waarmee ik mij elke dag als vanzelfsprekend in de wereld zichtbaar maak.

Eind goed al goed zou je kunnen zeggen. Ik vond mijzelf en zette die neer. Ik ben in alle verworven vrijheid eenvoudig mijzelf. Een vrijheid waarmee ik reeds meermaals anderen mocht inspireren. Toch blijf ik vaak nog worstelen met twijfel, met onverwerkte emoties, met misgelopen ontplooiing.


Mijn eerste pijnpunt is dat mijn geslachtsdeel levenslang als beperking heeft aangevoeld of zo psychologisch werd aangeleerd. Omwille van dit verborgen lichaamsonderdeel diende ik mij, zeker vanaf de puberteit, verplicht te begeven en te ontplooien in een peergroep waar ik mij energetisch niet thuis in voelde. Ik ben in die zin mijn puberteit ontzegd geweest. De tijd waarin je ontdekt wie je bent en hoe je dit zichtbaar maakt, waarin je experimenteert met kledij en uiterlijkheden, met houding en presentatie. Die tijd heb ik doorworsteld in het andere hokje. Een ontdekkingsreis die ik niet meer kan inhalen en nu voor een verwarrende zoektocht zorgt die best veel energie vraagt. Daarnaast past dat geslachtsdeel ook niet altijd in de kledij die ik nu wens te dragen. Het vraagt diepe aanvaarding dat dat nu eenmaal zichtbaar zal zijn soms, zal opvallen, of dat sommige kledij niet mogelijk is, zoals bijvoorbeeld bij het zwemmen.

Een tweede pijnpunt betreft mijn opvallend aanwezig zijn in de maatschappij. Onuitgesproken man of vrouw pas ik nooit ergens helemaal. Aan de bovenkant heb ik nu vrouwelijke vormen, aan de onderkant ben ik nog steeds mannelijk. In toiletten en kleedruimtes dien ik vaak verantwoording te geven waarom ik dan wel of niet recht op toegang heb tot dat betreffende hokje. Op zich hoor ik thuis in elk hokje en vaak maak ik hier ook gebruik van als dit mij beter uitkomt. En als men om verantwoording vraagt, zie ik het ook als een kans tot sensibilisering. Soms verlang ik echter ook gewoon te kunnen zijn, een bepaalde vorm van ‘normaal’ zijn, zonder op te vallen, zonder aandacht te trekken omdat ik in mijn zijn anders ben. Soms wil ik ook gewoon ergens bij horen, ergens deel van uit maken, ergens in op gaan. Ik heb vaak het gevoel nooit helemaal aan te sluiten. Energetisch voel ik mij het ene, lichamelijk ben ik voornamelijk het andere.

Als laatste pijnpunt bots ik op het noodzakelijk gebruik van hormonen om mijzelf tot uitdrukking te kunnen brengen. Graag had ik gewoon mijzelf willen zijn zonder medicatie. Misschien had ik dit ook gekund als ik van jongs af aan gewoon mijzelf had kunnen tonen en zijn. Misschien groei ik nog wel tot dat punt. Vaak vraag ik mij af of het zo erg zou zijn dat mijn biologisch mannelijke lichaam meer lichaamsbeharing zou ontwikkelen, nieuwe baardgroei en de lange haardos zou verliezen waar ik als kind al van droomde. Zie ik mijzelf dan nog in de spiegel? Is die buitenkant en die uitdrukking dan zo belangrijk en bepalend voor wie je bent? Of is het angst voor mijn gezondheid dat mij de medicatie doet bevragen? Zowieso doet het pijn dat ik mijn vruchtbaarheid diende los te laten. Tegelijk voelde mijn oorspronkelijke libido gevoelsmatig te hoog en voel ik mij lichamelijk nu meer in evenwicht.


Tot op heden voelt de huidige balans dichter bij wie ik in essentie ben en datgene dat mijn Ziel doorheen deze ervaring tot uitdrukking wenst te brengen. Ik voel mij energetisch noch het ene noch het andere. Ik voel me eerder een belichaming van de balans tussen de twee, zoals een Two-Spirit bij de Native Americans. Ik ben met deze energetische balans dus niet alleen en ook niet nieuw.
In meditatieve rust zie ik de hormonen momenteel als supplementen om tot uitdrukking te kunnen brengen wie ik voel te zijn. Wat ik ook doe of beslis, nu of in de toekomst, het gebeurt vanuit voelen, vanuit het hart en niet vanuit denken, vanuit mijn hoofd. Zoals het was tot voor de transitie, was het niet leefbaar. Dat was ik niet. Niet echt. Zoals het nu is, voelt het beter, en de boeiende weg er naar toe gaf me vele diepe inzichten in de essentie van mens-zijn. Hoe dan ook is er stevig wat yin-energie aanwezig en deze wenst gezien te worden in en met dit lichaam. Een eeuwige zoektocht naar een vorm van zijn die biologisch niet lijkt te bestaan.

Scroll naar boven