De verdwaalde voorloper
3 November 2019
Herinner jij het nog, hoe je als voorloper in deze wonderlijke wereld kwam? Je werd jong, fris, speels, vrolijk en vol verwachting wakker. Je leek initieel geland te zijn ergens op een tropisch strand bezongen door de kleurrijkste vogels, badend in het warme golvende zeewater en verwelkomd door een overvloed aan heerlijk fruit. De hemel die je verliet leek al vertaald te zijn op deze Aarde. Je missie om deze doorheen de aardse dualiteit te ervaren en neer te zetten leek al voltooid. Je speelde vrolijk ontdekkend met alles dat zich aandiende binnen je handbereik. Je leergierigheid, je creativiteit, je inspiratie en ideeën, jouw wereld waren oneindig en vol interessante manifesterende verrassingen. Elke dag, elk moment was Nieuw en alles en iedereen rondom jou gaf je aandacht en Liefde. Zo leek het toch. Dit is Leven op Aarde. Wel, dit valt best mee.
Op een bepaald moment ging je rechtop lopen en begonnen de mensen om je heen te verstaan wat je al die tijd al met hen probeerde te delen. Je zag rondom jou in deze gemaakte mensenwereld en in de mensen zelf zoveel mogelijkheden, zoveel potentieel, zoveel groeikansen. Jouw jonge vernuft voelde overal oplossingen die het voor alles en iedereen beter zou maken. Nog meer van die hemel die je kwam brengen op deze Aarde. Enkel leken de mensen rondom jou jouw woorden niet te begrijpen. Je ideeën of visioenen werden vaak afgedaan als onmogelijk, onbereikbaar, kinderachtig of zelfs kwetsend. Wat jij zag en voelde deed anderen pijn, terwijl je enkel in alle Liefde een oplossing aanreikte voor de pijn die je bij hen zag. Hun aandacht en waardering veranderden stapsgewijs in goedbedoelde conditionering. Nu zij de indruk hadden dat jij hen kon begrijpen, gingen zij jou aanleren hoe deze door-mensen-gemaakte wereld werkt. Of beter hoe jij in die wereld dient mee te werken. Die gekke kinderideeën werden steeds sneller vroegtijdig in de kiem gesmoord. Aan een wereldveranderaar in kinderschoenen heeft deze op-maat-geschapen mensenwereld geen boodschap. Veranderen gaat toch niet. Zeker niet als het veranderingen betreft waarvoor we in de spiegel dienen te kijken. Neenee, met de wereld zoals we die kennen is niets mis. Met jou en je gekke ideeën, met jij die anders is, misschien is daar eerder iets mis. Soms letterlijk in woorden, soms eerder in gevoel, werd deze overtuiging een groeiende hindernis. Een hindernis voor je speelsheid, je vrolijkheid, je nieuwsgierigheid, je LevensVreugde vanuit jouw pure Zijn.
Hoe ouder je werd, hoe meer datgene dat jij volenthousiast kwam brengen, door jou verlaten en achtergelaten werd op dat strand waar je eerst was geland. Elk opborrelend idee werd onthaald met een groeiende vloedgolf aan kritiek die de verbinding met het strand steeds dieper deed wegslaan. Wat ooit een deel uitmaakte van je Zijn, wat ooit de kern was van wie jij in essentie bent, werd steeds meer afgesneden op een ver vergeten tropisch eiland waar de hemel met jouw geboorte de Aarde geraakt had.
Lang probeerde je mee te draaien, mee te werken, volgens de regels van de op-maat-geschapen mensenwereld. Er was je aangeleerd dat als je dat deed, je die aandacht en waardering zou ontvangen die vlak na je landing op deze Aarde vanzelfsprekend was. Je hunkerde naar die hemel van waar je naar hier gekomen was. Je snakte naar die Liefde die plots verdwenen leek te zijn. Je probeerde je alsmaar aan te passen om net als iedereen in te passen. Maar dat voelde steeds minder jij. Je miste jezelf, jouwe echte Zelf die je vergeten achtergelaten had op dat verre eiland waar ooit jouw leven begon. Je hield vol, lang hield je vol, en dan ging het Licht uit.
Voor die mensenwereld rondom jou leek het alsof je onderuit ging. Alsof je ziek werd. Alsof je het leven niet meer aankon. Zo voelde het initieel ook. Je kon je niet meer aanpassen. Je kon je niet meer inpassen. Het lukte je niet meer om mee te draaien. Alles wat je aangeleerd was, voelde als een leugen, als een dwangbuis, als een leiband die je ver weg had gehouden van jouw kern op dat verre tropische eiland. Voor de buitenwereld ging je onderuit. In jouw binnenwereld werd je wakker.
Je herinnerde een sprankeltje van wie je ooit was en ging op zoek naar dat eiland, naar jouw echte Zelf. Ergens moest dat nog te vinden zijn. Je begon met kleine stapjes, met vaak vallen en toch telkens weer opstaan, richting de rand van de mens-gemaakte wereld. Niemand die begreep waar je naartoe trok, vaak erop wijzend dat je de verkeerde richting uitging. Vol overtuiging struinde je echter naar de marge van deze mensenwereld. Op de zeedijk tuurde je verwonderend, verlangend en verwachtend in de verte naar waar jouw landingseiland lag.
De zee was woest met hoge golven van diep gewortelde zelfkritiek. Men probeerde je nog tegen te houden, je voor gek verklarend, zelf vol angst voor die zee van kritiek ver weg van de voorwaardelijke cocon van onze maatschappij. Je vroeg niet om begrip, je vroeg niemand om mee te springen, maar wel om je los te laten. En je sprong, het enige dat je nog kon, het diepe water in.
Met momenten word je nog verzwolgen door overheersende golven. Je tuimelt en kantelt dan in en onder het water bang het vergeten eiland nooit te bereiken. Terugkeren is echter geen optie. Liever watertrappelend vooruit in de vrijheid van de zee dan wakker mee te draaien in een slapende maatschappij van voorwaarden en regels. Gelukkig wordt de zee rustiger naarmate je verder verwijderd bent van de zeedijk en dichter komt bij de plek waar het ooit begon. Het gaat wonderlijk zijn. Een vreugdevol weerzien van wie je was als kind, van je innerlijke kind. Het staat al al die jaren op uitkijk tot je terugkeert, om samen in een diepe ZelfLiefdevolle omhelzing terug het spel van het Leven te spelen. Het heeft al die jaren de inspiratie, al die hemelse ideeën waarmee je geland was, in bewaring gehouden. Je dient ze bij je terugkomst op het strand enkel te her-inneren, enkel opnieuw deel te laten worden van wie je bent. Een versmelting van jou met jouw Grootste Ware Zijn.
En laat dan die inspiratie maar Stromen. Laat dan die ideeën maar tot manifestatie komen. De golven van zelfkritiek zijn bemeesterd. De mens-gemaakte-wereld is achtergelaten. Wat jij komt neerzetten is van hemelse oorsprong. Wat jij komt delen is Licht. Niemand is verplicht om dit aan te nemen. Niemand is verplicht tot begrip of verandering. Maar jij bent gesprongen. Jij hebt geploeterd en gezwommen. Jij hebt de gekozen dualiteit overwonnen. Jij hebt je Ware Zelf teruggevonden. Als vrijblijvend voorbeeld ga jij manifesterend verder. Je kijkt uit naar de volgende sprong die je vederLicht brengt waarmee het AL begon.
Jouw verhaal raakt me diep. Tranen dwarrelen over mijn wangen. Wat een weg die je al afgelegd hebt, wat een strijd. Maar je komt aan en je gaat dapper voort. Enkel een dikke proficiat is hier op zijn plaats. Liefs en toi-toi.
Mooi mooi mooi…
Laat je licht schijnen, Samen met alle anderen.
Zo zal de wereld ver’licht’ worden
Schrijf, schilder, channel , schep een nieuwe wereld
Warme knufffffffffffffff
Gudrun