Kortsluiting in mijn hart

Knoop (gold)

30 August 2019

Vandaag kwam de eerste makelaar mijn appartement bekijken voor een waardebepaling. De offerte voor de nodige keuringen is in behandeling. Het dossier bij de syndicus is bevraagd. Nu wordt het ‘écht’. Nu wordt het tastbaar. Maar wat wordt er tastbaar? Dat ik ga verkopen? Dat ik Kontich ga verlaten? Verder dan dat reikt de huidige zichtbaarheid van mijn levenspad niet. En dat wekt stevig wat kortsluiting op in mijn hart.

De laatste drie maanden waren een spiegel naar mijn intuïtieve aanvoelen en een uitnodiging om dit als fundament te nemen van een Nieuwe levensstijl waarin mijn Zijn zich als kanaal mag ontvouwen voor datgene dat door mij heen de wereld in verlangt te Stromen. Augustus was daarin energetisch een zeer intense maand. Diepe angsten en andere verborgen emoties werden verlammend naar de bewuste oppervlakte getrild tot inzicht, tot transformatie, tot Liefdevolle omhelzing van het Zelf.

Intuïtief leven betekent voorbij deze angsten vertrouwen op zekerheden die je niet kan bevatten. Het betekent vertrouwen op het onbekende waarin niets vast ligt en in elk moment alle optimale ontvouwingen van en in de toekomst mogelijk zijn. Het betekent leren luisteren, leren loslaten, zelfs al lijken zaken in een andere richting te ontwikkelen. Het betekent steeds opnieuw afstemmen op de Bron die de waaier der optimale ontvouwingen beheert. Het betekent niets invullen, geen tijdsgebonden projecties doen en tegelijk vertrouwen dat de uitgestuurde voorkeuren optimaal manifestatie zullen ontvangen.

In januari mocht ik reeds voorvoelen dat ik eind dit jaar, begin volgend jaar van woonstlocatie zou wijzigen. Toen ik in april een eerder voorgevoel intuïtief volgde en vroegtijdig mijn job in het onderwijs verliet, schoof mijn verhuis gevoelsmatig op naar november. Zoals mijn plotse vertrek in het onderwijs een onvatbare trede was, is de verkoop van mijn appartement dat ook. De trede die daarop volgt ken ik niet, waar de trap naar toe leidt evenmin. Ik weet uit ervaring enkel dat de volgende trede pas zichtbaar wordt als je de vorige verlaat en jezelf in overgave wortelt op degene die nu zichtbaar is.

Dat dit oefening vraagt, voel ik elke dag in mijn hart waar mijn gewortelde buikgevoel kortsluit met mijn angstige hoofd. Het verlangt een diepe herconditionering, een herprogrammatie van een resultaatgerichte en rationeel vooruitgeplande levensstijl naar een Leven in het NU gevoed door Vreugde voor het proces met als houvast het vertrouwen in een overvloedige ontvouwing van alle dromen en verlangens ten dienste van een wonderlijke doorStroming van mijn Zelf in de wereld. Voorbij en doorheen alle verlammende angsten ben ik vooral kinderlijk benieuwd naar wat zichtbaar gaat worden op de volgende trede(s). Mijn hoofd schreeuwt moord en brand. Mijn Innerlijke Kind doet een Vreugdedans met mijn Ziel.

Scroll naar boven