Tijdsgeest

Knoop (gold)

16 August 2019

Elke periode, elk seizoen, elke maand, elke dag, elk moment heeft zo een eigen geest, een eigen energie, die zich kenbaar maakt in en doorheen het veld rondom ons. Toen ik jaren geleden plots langdurig thuis zat, in het begin gekluisterd aan mijn zetel, vervaagden tijd en ruimte tot één grote wazige eenheid. Toch kon ik via dit veld ergens waarnemen welke dag van de week het was en of het een schoolvakantie betrof of een gewone werkweek.

Vandaag voel ik dat de zomervakantie stilaan naar het einde helt. Het voorbije schooljaar voelt in energie al ver weg, afgerond, losgelaten. Het nieuwe schooljaar kondigt zich stilletjes aan. Winkels vullen zich met schoolmateriaal. Kinderen kijken uit naar de nieuwe klas en klasgenootjes, de nieuwe leerkracht of misschien ook niet. Leraars beginnen zich klaar te maken voor het nieuwe schooljaar en hun nieuwe opdracht of misschien ook nog net niet. Een tijd van verschuiving, van kanteling, van het oude naar het nieuwe.

Dit jaar start ik niet in september. Het oude als leraar zei ik al vroegtijdig vaarwel in april. In mijn gehele schoolloopbaan die startte voor ik drie was, is dit de derde keer dat ik in een septembermaand het onderwijslandschap niet betreed. Derde keer goeie keer zal ik maar zeggen.

Het geeft een raar en beangstigend gevoel. Ergens mis ik de spanning, de ‘excitement’ van de onschuld van een nieuw uurrooster, van een nieuwe start, van nieuwe leerlingen, van het weerzien van collega’s. Tegelijk ben ik blij dat ik dit evenwel achter mij laat. Het onderwijslandschap is niet meer wat het was toen ik zelf als leerkracht startte. De zekerheid op lesgeven en vreugde van je job verdween en vervaagde voor mij met elk schooljaar dat passeerde. Het was tijd voor iets anders, iets nieuws.

Dit nieuwe is nog niet tastbaar en zichtbaar. De richtingaanwijzers zijn er wel. Het fundament is de afgelopen maanden ook geworteld. Net zoals ik intuïtief besliste om in april te stoppen en letterlijk te vertrekken, zet ik deze beweging de komende maanden verder. Doorheen en voorbij de angsten die zich opwerpen en met momenten krampachtig vastzetten in mijn lichaam, ben ik vooral benieuwd naar het Nieuwe onvatbare dat zich voor mij en door mij heen gaat ontvouwen. Een extra surfweek in september is daar alvast één bouwsteen van.

Scroll naar boven