Ik weet het niet, ik voel het wel.
8 August 2019
Drie maanden geleden stapte ik redelijk plots, negen weken voor de finish van een schooljaar, na 15 jaar uit het onderwijs. Nuja, plots? Eigenlijk had mijn intuïtie mij dit in april vorig jaar al aangekondigd. In maart 2019 beslis je, in april vertrek je. En zo geschiedde voorbij de grenzen van mijn verstandelijke intelligentie en geheel in lijn met de Aanwezige intuïtieve wijsheid.
Ik ging letterlijk en figuurlijk op weg om ontdaan van alle externe ruis, verantwoordelijkheden en verplichtingen dieper te kunnen indalen en te voelen wat het nu is dat ik vanuit mijn diepste Zieleverlangens in dit Leven zingevend wens te delen. Ik had er alle vertrouwen in dat de tocht, de Camino, mij helder zou spiegelen waar mijn essentie ligt en richtingaanwijzers zou geven voor wat volgt na de tocht.
En dat deed het, alleen niet op de manier die mijn hoofd verwachtte en verlangde. Ik had gedacht na de tocht te kunnen starten met een concreet en tastbaar aanbod als bron van inkomen. Ik had gedacht dat mijn aanwezige vaardigheden ergens een logische creatieve puzzel zouden gelegd hebben. Ik had gedacht … .
In plaats van al dat denken kreeg ik net een spiegel naar mijn voelen, naar die intuïtie. Mijn voelen bleek glashelder tot op het niveau van lezen van emoties en gedachten van anderen. Mijn veld bleek zo groot dat mensen en dieren al van verre aangezogen worden naar de rust daarin aanwezig. Mijn intuïtie reikt zo ver dat grenzen van tijd en afstand gerelativeerd worden.
Dat mijn intuïtieve mogelijkheden net mijn essentie zijn, heb ik in reflectie altijd AL ‘geweten’. Als kind leefde ik onbewust vanuit dat voelen tot ik het mij liet afleren. Nu mag ik het bewust en gewortelder terug ontdekken en her-inneren.
De tocht schiep een innerlijke ruimte waarin ik dieper kon indalen, kon incarneren. Mijn richtingaanwijzers heb ik net daarin mogen ontvangen. Ik dien het enkel stil te maken en naar binnen te luisteren. Ze vertellen me steeds meer zonder zich te verliezen in details. En door het gebrek aan details denkt het hoofd zich dan weer met regelmaat vast in angst. Ik word uitgenodigd om te vertrouwen voorbij de grenzen van tijd en afstand dieper dan wat de oppervlakte schijnbaar toont. Ik mag geduldig leren wachten tot de vruchten die ik in de diepte, in de kern van de realiteit reeds aanwezig ervaar tot volle bloei groeien.
Hoe mijn leven zich de komende maanden als nieuw fundament verder ontvouwt weet ik niet, tenminste niet verstandelijk. Ik voel het echter wel. En dat net dat voelen de hoofdrol zal spelen is een glasheldere wetenschap.
Elke dag, elk moment, neem ik de volgende trede die zich aandient zonder te weten waar de trap naar zal leiden. Met momenten giert en verlamt mijn lichaam van de angst. En het is net in de dieptste angst dat het zaadje ligt voor het grootste vertrouwen.