Intuïtief van oud naar Nieuw
16 May 2019
Laat alles achter en ga op weg met de reis als bestemming.
Een maand geleden was ik net geland op Charleroi na enkele dagen Cantabrië voor een verbindend ondernemersweekend gefaciliteerd door Mieke Lannoey. Vijf dagen wandelen, water, natuur, verbinden, verdiepen, wat SUPpen, … kortom Thuiskomen bij mijn grenzeloze Zelf.
Ik dien te vertrekken.
Voor An De Boelpaep werd SUP-concious spiegelend bevestigd. Voor mij werd wat zich een jaar geleden intuïtief onvatbaar aankondigde plots tastbare werkelijkheid. Mijn lichaam communiceerde helder dat het de sprint van het laatste trimester niet meer kon voltrekken. De symptomen van een bore-out spraken boekdelen. Deze wedstrijd diende ik niet uit te lopen. Mijn opleiding op deze plek was ten einde.
Evenzeer gaf het aan dat mijn appartement ook geen flow-zoneis. Er wacht voornamelijk bagage die niet meer de mijne is. Het Nieuwe dat zich door mij heen wenst neer te zetten, kan hier niet indalen. Twee maanden thuiszitten in afwachting van de zomervakantie is geen meerwaarde, brengt mij niet dichter bij mijn Zelf. Ik dien afstand te nemen van wat niet meer bij mij hoort zodat er ruimte ontstaat waarin het Nieuwe zichzelf aan mij kan tonen. Ik dien te vertrekken.
Investering in mijn Zelf!
Op een week tijd nam het gewekte vreesloze kind in mij alle noodzakelijke beslissingen om de puzzel te leggen met de puzzelstukken die zich tijdens die vijf dagen aan mij getoond hadden. Mijn vroegtijdige en plotse vertrek op school werd aangevraagd en toegelicht. Afwachtend op antwoord boekte ik vanuit buikgevoel reeds het laatste plaatsje in de ondernemerseditie van Surf Your Way Out. Aansluitend zou ik dan de camino starten in Irun, een maand vroeger dan voorheen gepland of vooral gedacht. Mijn hoofd kon dit niet vatten en volgen, mijn intuïtie had er alle vertrouwen in. Investering in mijn Zelf!
Twee weken geleden nam ik na 15 jaar onderwijs definitief afscheid van wat lang mijn school was. De enkele mailtjes van collega’s, de korte gesprekken en vooral de spontane grouphugs van enkele klassen en leerlingen spiegelden wat mijn bijdrage en meerwaarde geweest was voor enkelen en velen, dit jaar en over jaren heen. Het verwarmde mijn hart, gaf vleugels aan mijn ziel en verzachte de tranen van dit plotse maar noodzakelijke vertrek.
Structuurloos ronddobberen tot het Nieuwe zich ontvouwt.
Het voelt raar. Plots dobber ik structuurloos rond op de rivier van het Leven. Plots heb ik alle tijd en alle vrijheid zonder te weten hoe deze in te vullen. Zolang heb ik mee gemarcheerd in de systemen en structuren van deze maatschappij dat ik tijdelijk vergeten ben wat mijn eigen ritme en invulling is. Ik voel me ontheemd, losgelaten, ontketend, vrij, ongebonden, verbonden, bang en vreugdevol, … alles en allemaal verweven tegelijk.
Mijn lichaam jojoot tussen cognitieve angst en intuïtief vertrouwen. Het vraagt dagelijkse rust, flirt met koortsachtige temperaturen en fluctueert in energie. De tijd van neerzetten en manifesteren is nog niet aan de orde. In afwachting van vertrek wenst het al het oude naar de oppervlakte los te trillen en los te laten. Ik mag bewust even niets doen en enkel bezig zijn met de voorbereidingen van vertrek. De ontvouwing van het Nieuwe zal zichzelf daarna ophelderend presenteren onderweg. Ik dien enkel de weg te starten, de nodige details ontmoet ik wel.
Intuïtie, een glashelder irrationeel Levenskompas.
Het is best wel zotjes. Binnenkort vertrek ik zonder inkomen voor een kleine twee maanden naar het zuiden. Na een weekje reinigend verbinden met de oceaan, start ik een voettocht van een kleine 1000 km, alleen. Een maand geleden had ik dit onmogelijk geacht, vandaag sta ik op het punt letterlijk en figuurlijk uit te vliegen.
Het voelt aan als een inwijding voor het nomadische(re) leven dat daarna volgt. De laatste twee jaar was ik hier comfortzonestretchend bewust naar onderweg. Mijn hoofd weet geheel niet wat er volgt of waar mijn levensonderhoud vandaan gaat komen. Mijn hart vertelt me intuïtief dat dit de volgende trede is en dat overvloed mij tegemoet komt. En waarom zou ik daar niet op vertrouwen. Een jaar geleden vertelde het mij al dat ik dit laatste schooljaar zou beëindigen met de paasvakantie. Een glasheldere intuïtie die tijd en ruimte overstijgt. Een irrationeel Levenskompas.
De reis als bestemming.
Momenteel voel ik mij zoals Abram geroepen om alles achter te laten en op weg te gaan naar de plek waar het Leven mij in dat moment verlangt te ontvangen met de reis als bestemming. Ik neem enkel nog mijzelf mee als te verwerken bagage. En bij terugkeer neem ik bevrijd enkel nog datgene op dat helder bij mij hoort, waar en wanneer dat ook moge zijn.
Ik besef steeds meer dat mijn missie er niet in bestaat tegen de stroom in of blind met de stroom mee te gaan. Ik dien Aanwezig te zijn zoals een verlegde steen die de stroom tijdelijk een andere wendig geeft.
Je houdt de stroom niet tegen, het leven gaat steeds verder, en iedereen volgt de eigen weg. Je kan alleen laten zien dat het ook anders kan.