Sta op, Beweeg, Stroom, Leef!
8 April 2019
Met alle intuïtieve veranderingen op til, durft mijn ego mijn lichaam weer eens verlammen. Het ziet alle houvast verdwijnen en trilt tal van oude patronen naar de oppervlakte in de hoop dat ik mijn koers terug wijzig naar een krimpende comfortzone. Het zet zich letterlijk vast in de spieren of spreekt doorheen koortsige ziektesymptomen. Alles uit misplaatste zelfbescherming. Als oplossing vraagt mijn lichaam dan vaak om rust, wat ik het dan ook gun, maar beweging wil ook wel eens een doorbraak door de spanning betekenen.
Tot aan mijn burn-out ging ik minsten 4u per week dansen, 1u zwemmen, tot twee maal toe lopen en greep ik af en toe ook wel eens de fiets. Maar alles was gericht op prestatie, op resultaat, op fysieke groei en verbetering, op overcompensatie. Ontspanning moest wijken voor competitie met mijzelf. Steeds moest het beter, nooit was ik voldoende. Bij het lopen wilde ik altijd eerst aankomen, wat je toch automatisch al doet als je alleen loopt. Sport en ontspanning waren enkel spiegel voor de leegte achter mijn masker.
Na de burn-out heeft mijn lichaam mij voor minstens 9 maanden letterlijk aan de zetel gekluisterd. Uitgeput, opgebrand, leeggezogen. Ik wilde wel vooruit, maar ik kon echt niet meer. Doe daar bovenop een hormonentherapie die testosteron quasi wegneemt en oestrogeen toedient tot manische hoogtes en je hebt de perfecte cocktail voor afbouw van conditie en spierkracht terwijl de ene emotionele orkaan na de andere je doorheen je dagen slingert.
Gelukkig is de balans in mijzelf ondertussen terug hersteld. De conditie dient nog wel terug op gebouwd te worden, maar weerhoudt me niet om terug in beweging te komen. De competitiedrang is verdwenen. Het lopen bouw ik stapsgewijs terug op. Zwemmen is een drempel waar ik nog overheen moet. Maar het dansen is terug helemaal wakker.
Zo werd ik deze morgen wakker met gespannen nek en schouders. Na mijn ochtendmeditatie ging het me even beter af, maar al snel greep mijn ego mijn hoofd vast en tolde het mij doorheen verschillende doemscenario’s naar mijn zetel. Blijven liggen is dan echt geen oplossing. Het doet je enkel dieper zakken. Zit je vast in je hoofd, verander dan letterlijk van plaats.
Eerste doorbraak was een wandeling maken. Even uitwaaien langs de spoorweg die hier vlakbij het land doorkruist. Inspiratie en Leven begonnen terug te Stromen en ik kon weer enkele uurtjes verder. De kerst op de bewegingstaart vandaag was daarnet een half uur alles geven op muziek luid door mijn oortjes geblazen. Een goede Michael Jackson of een stevige beat is als zuurstof voor mijn spieren. Muziek inademen, beweging uitademen, en dat voor een spiegel van twee op twee in mijn woonkamer. Of hoe eenvoudig het is om jezelf gewoon letterlijk graag (bezig) te zien.
Welke beweging doet jou helemaal terug Stromen?