Dank je wel 2018!
31 December 2018
Reflectie op de ontdekking van Licht doorheen de duisternis
Het was me het transformatieve bewustwordende jaar wel. Als ik erop terug kijk, lijkt mijn bewustwordingsproces in een hogere versnelling gezet geweest te zijn. Iets dat ik van binnenuit enigszins diep verlang. Maar het moment dat je plots in die stroomversnelling terecht komt, wil je niet liever dan dat je bootje terug veilig aan de oever ligt, of rustig verder dobbert. Uitstappen is in elk geval niet meer aan de orde. Vertrouwvol meeStromen en je laten begeleiden naar waar je Ware Zelf verlangt aan te meren om volmaakt te Zijn.
Een stukje 2017
Een bewustwordingproces dat al enkele stapjes zette in 2017. In dat jaar was ik net terug aan de slag in het onderwijs. Vrij snel voelde ik mij er echter niet meer op mijn plaats zoals voorheen. Ik voelde mij niet gezien, ik kreeg mijn ruimte niet, … . Zaken waarvan ik de oorzaak buiten mijzelf zocht. Mijn energie voelde aan als dat van een katapult. “Wacht maar, mijn moment komt, in één of andere nieuwe job in loondienst. Hier blijf ik niet.” In volle weerstand voor de spiegel rondom mij bouwde mijn energie zich binnenin op in de veronderstelling dat ik op een bepaald moment zou afgeschoten worden richting mijn nieuwe bestemming.
In dat jaar werd mijn wanderlust ook terug wakker en maakte ik dwars doorheen mijn innerlijke eenzame woestijn een eerste soloroadtrip langsheen de buik van Noorwegen. Ik kwam thuis in het onderweg zijn en de droom van een nomadisch(er) bestaan werd geformuleerd voor een verre toekomst.
Evenwel werd het opruim(t)en gestart. Verschillende materiële houvasten werden losgelaten in de handen van een nieuwe eigenaar. Een proces dat verder gezet werd in 2018 en binnenkort zijn afronding zal krijgen.
2018 Part One
De eerste helft van het afgelopen jaar werd de spiegel alleen maar groter en heftiger. De beslissing om 4/5de te werken werd in de eerste plaats opluchtend onthaald door mijn lichaam en geest. Tijd om te zoeken en te helen. Wat wil ik nu echt? Waarom ben ik op deze manier in dit leven gekomen? Wat kan en wil ik zin-geven aan en in dit Leven?
Mijn bankrekening vond het echter minder aangenaam. Bovenop een lager loon moest plots midden de winter mijn brander vervangen worden. Drie maand later, nog steeds in de vrieskou, regende het binnen bij mijn onderburen. Mijn verwarming was lek. Vijf maanden bivakeren in de slaapkamer en bureauruimte om pas aan het einde van de zomer terug mijn woonkamer te kunnen bewonen. En dit als alleenstaande zonder financiële groeimarge. De angst gierde door mijn systeem.
Mijn job in het onderwijs mocht nog feller zijn dan het jaar waarin ik mijzelf in die sector een burn-out cadeau had gedaan. Tot wenens toe proberen te overleven in een schoolcultuur waarbij in sommige klassen onderwijs herleid is tot een illusie. Begrip en ondersteuning waren beleidsmatig opnieuw niet aanwezig. Het gevoel dat deze job, op deze manier althans, niet meer klopt voor mij, bleef maar groeien. Dit ben ik niet (meer). Maar wat dan wel? Tot nog toe had ik geen enkele andere job in loondienst gevonden waar ik naartoe verlangde te springen. Ik voelde me machteloos. De katapult had al zijn opgebouwde energie, zijn weerstand verloren.
Beide situaties dwongen me in overgave te gaan, of dit voor de eerste keer zo bewust te leren. Overgave van het rationele niet-weten van het hoofd naar vertrouwen op het intuïtieve weten vanuit je buik. De vragen (be)leven in plaats van je energie te verliezen in de zoektocht naar antwoorden. Ik mocht leren meeStromen met het Leven. De aanwezige chaos, zowel in mijn appartement als in mijn job, spiegelde de nog aanwezige chaos in mijzelf. Ze gaf me de groeikansen om deze in de ogen aan te kijken en op te ruim(t)en. De aanwezige angst droeg het zaadje voor een groei naar vertrouwen.
2018 Part Two
De tweede helft voelde in die zin aan als stilte na de storm. Alles voelde gezuiverd. Lang had ik de oorzaak van onvervulde dromen buiten mijzelf gelegd. Alsof het Leven zelf mij niet zag of de ruimte gaf. Een overtuiging, geconditioneerd in zovele vorige levens, en dankbaar gespiegeld en herhaald in dit leven. Uiteindelijk kwam ik uit bij de ultieme bron die mij niet ziet, mijn kleine ik. Alles is aanwezig in mijzelf, mijn belemmerende overtuigingen en mijn vrijheid.
Tijdens mijn tweede soloroadtrip doorheen zuidwest Engeland en Wales voelde ik me werkelijk en wezenlijk gelukzalig glimlachend Thuis bij mijzelf. Ondanks de stevig verbrande schouders opgelopen tijdens mijn eerste dag in Stonehenge. Ik mocht wennen aan elke dag ontvankelijk Zijn voor wat het nu die dag aan mij wenste te onthullen.
Na de zomer startte ik wat intuïtief aanvoelt als mijn laatste schooljaar. Ik zie de hoe nog niet van wat er volgt, maar kreeg wel meer zicht op een deel van de wat. Creativi-tijd staat centraal. De stroomversnellingen van het laatste jaar hebben me geleerd vertrouwvol af te wachten wat het Leven aan mij onthult als de volgende trede in de eeuwige groei naar mij(n )Zelf. Aankomen doe je nooit, maar Zijn kan je altijd en overal.
Op dit moment, op de laatste dag van 2018, lijken mijn verlangens en dromen aan de voordeur te staan. Mijn ego heeft zich angstig vastgeklampt aan mijn nek en schouders, in de hoop mijn vleugels gesloten te houden. Het staat doodsbang lam te trillen aan de achterdeur. Het wil niet liever dan vluchten van die grote aanborrelende veranderingen. Mijn buik zwemt in rust en vertrouwen, want het weet dat ik alles verdien, het heeft het zelfs al gezien.
2019 voelt een jaar van vervulling te zijn, een sprong naar lang verwachte zielsverlangens, naar een nieuw fundament. Het nomadisch(er) creatieve bestaan voelt dichter dan ooit. Een partnerrelatie, niet meer als behoefte, maar als vrijblijvend verlangen tot delen, lijkt evengoed in de wachtrij te staan. De hoe zie ik nog steeds niet, maar het geloof dat het Leven me alles geeft wat ik nodig heb om mijn Zelf in de wereld te zetten, groeide het afgelopen jaar tot onwrikbaar fundament.
Ik sta nu vertrouwvol (af)wachtend aan de rand van de top waar ik lang zwoegend alleen naar op weg was. De wind zal stilaan aanwakkeren en mij op een Zelfgekozen moment opnemen en ondersteunen onder mijn gespreidde vleugels.
Het enige dat ik nu dien te doen is vertrouwvol ademen, mijn ogen sluiten, mijn gedachten afgeven aan de voorbijdrijvende wolken en mijn angst langs de achterdeur loslaten. Mijn Zelf zal langs de voordeur warm onthaald worden door mijn vervulde Zielsverlangens en in hun veilige armen mee springen naar het volgende fundament van zin-gevend en creatief aanwezig Zijn in dit Leven.
Mijn intentie voor het nieuwe jaar luidde onlangs alvast als volgt.
VRIJHEID
Ik ga in 2019 vanuit vertrouwen voorbij mijn belemmeringen springen naar de vrijheid om in elk nu-moment het beste van mijn Ware Zelf creatief te kunnen geven aan de wereld.