De volgende trede …

Knoop (gold)

12 November 2018

Faciliteren, Ont-moeten, Ont-wikkelen, Verbinden, Thuis!

Gisteren mocht ik bovenstaand certificaat in ontvangst nemen na een verbindend en verdiepend weekend met een fantastische groep, georganiseerd door Mieke Lannoey, schrijver, inspirator en facilitator.


Meestal heb ik voor dergelijke evenementen best veel stress. Sinds ik door het leven ga als mijzelf, is er altijd de vraag hoe ik mij ga voorstellen. Mijn anders-zijn is zichtbaar en hoorbaar. Het valt hoe dan ook op. Ik doe op zich ook geen moeite om te conformeren aan het ene of het andere hokje, en daar ben ik zelf ok mee. Ik pas er ook gewoon niet in. Maar dien ik dat dan te vertellen, en hoe? Ergens wil ik openheid of veiligheid creëren zodat eventuele vragen gesteld durven worden en gangbare veronderstellingen opgeruimd mogen worden. Tegelijk wil er ook niet de aandacht op vestigen, of de ruimte mee innemen. Het is een aspect van mijn mens-zijn dat niet mijn gehele zijn bepaalt of ermee samenvalt. En mijn anders-zijn is ook niet het thema van het evenement. Daar heb ik mijn workshops of lezingen voor. Telkens een evenwichtsoefening.

Maar bij deze training had ik al bij inschrijving een rustervaring en een vertrouwen tot thuiskomen. De energie die stroomde uit de beschrijving, zette deze Thuiskomst al op voorhand in beweging. Ik heb werkelijk en wezenlijk twee dagen gewoon aanwezig kunnen zijn bij en tussen gelijkgestemde Zielen.


Zoals ik al eerder schreef, voelde deze training aan als een volgende trede in mijn zoektocht naar wat ik uniek in de wereld wens zichtbaar te maken. Ik mocht op verschillende manieren bevestigd worden in wat al sluimerend aanwezig was.

Allereerst vertelde een deelneemster mij dat mijn bewust(e )Zijn op zichzelf al beweging brengt. Voor mij is het steeds meer vanZELFsprekend dat ik gewoon mij ben. Ik ben onderweg naar een ok-zijn met mijn duale lichaam, nog zoekend naar de juiste balans in hormonen. Aan de buitenkant tast ik af welke presentatie resoneert. Een dagelijkse bewuste oefening die voor mij normaal voelt, maar vanuit het anders-zijn evengoed anderen aan het denken zet.

Ook mijn creativiteit mocht aangemoedigd worden. Ik ontwerp, ik schilder, ik dans, … . Ik ben fier op wat ik creëer, maar liefst nog veilig geïsoleerd in mijn atelier, of opgesloten in mijzelf. Toen ik toch op vraag over de drempel van mijn kleinheid iets durfde tonen, kreeg mijn kleine creatieve Innerlijke Kind megavleugels aangemeten. Wat creatief als vanzelfsprekend voor mij aanvoelt, en bijgevolg voor het ego maar klein en onbeduidend, kan voor anderen een kunstwerk zijn.

Mijn huidige job in het onderwijs kreeg een heldere genadeslag. Ik merkte op dat ik in mijn lessen altijd al onbewust poogde te faciliteren. Mijn verlangen is altijd geweest ruimte te bieden aan de persoonlijke ont-wikkeling van en vanuit elke leerling zelf. Ik geloof niet in sturen of vormen. Ik vertrouw op de unieke Aanwezigheid die elke mens in zich draagt. Iedereen heeft iets unieks bij te dragen. Ik zag het als mijn taak om, binnen de grenzen van mijn vak, en vanuit mijzelf als authentieke aanwezige, de leerlingen als opgroeiende mens de ruimte te bieden zichzelf te vinden. Maar ik voel dat de evolutie van het onderwijs mij die ruimte en vrijheid steeds minder biedt. Ik kan of mag de maatschappelijk gestelde doelstellingen en verplichte vormgeving vanuit een leraar-leerling-relatie niet meer los laten ten voordele van dit vertrouwen in de Zelfontwikkeling van elk kind tot transformator en katalysator op zich.
Ik voelde intuïtief al aan dat dit mijn laatste schooljaar zou zijn. Met deze heldere spiegel kan ik mijn ogen er nu geheel niet meer voor sluiten.


Op dit moment is het even afkicken. Na een weekend van hemelse aarding dien ik nog even terug af te dalen naar de realiteit waar het aankomende nog niet zichtbaar is. Ik voel mij in een bootje op stilstaand water. Ik zie nog geen aanmeerbare oevers of verandering aan de vlakke horizon. Maar de onderstroom welt aan. Ze duwt mijn mondhoeken elke morgen in een gelukzalige glimlach. Het ondernemerschap roept mij al langer in één of andere vorm. Alleen van daaruit kan ik op mijn tempo mijn Zelf uniek aanbieden. Ik ga vanuit mijn unieke bewust(e )Zijn Iets betekenisvol en creatief in de wereld zetten. Nu is het nog even verwachtingsvol aanwezig zijn bij de geboorte van de volgende trede daar naartoe. Nog even zegt mijn buikgevoel, het wordt wel duidelijk. De silhouetten in de mist van jouw toekomst zullen zichtbaar en tastbaar worden aan de horizon van jouw Levenstroom.


Ik ben alle deelnemers dankbaar voor de ontmoetingen, en betekenisvolle en verdiepende spiegelingen. Ik mocht een betere versie van mijzelf ontwaren in jullie ogen en woorden. En een enorme dank je wel aan Mieke om deze twee dagen, deze groeiruimte, vorm te geven en te faciliteren vanuit haar eigen proces en aanwezig zijn. Wil je deze ervaring ook meemaken, neem dan zeker een kijkje op haar website. De volgende facilitatortraining vindt plaats in maart.


De wereld veranderen doe je niet door energie te geven aan wat je niet wil of wat niet ok is, of door jezelf elke dag te laten overladen met negatieve prikkels.

De wereld veranderen begint binnenin. Een opruimactie langsheen een spiraalbeweging naar je kern, je essentie, om van daaruit als jouw Zelf aanwezig te zijn en in verbinding te gaan.

Zelfs Michael Jackson zong er al over in Man in the Mirror.

Scroll naar boven