ik dans terug …
31 October 2018
puzzelstukken, hemelse leerlingen, intuïtie, transformatie, …
Op moment van schrijven zit ik in de trein van Gent naar Antwerpen, halfweg mijn laatste herfstvakantie. De laatste twee maanden waren gevuld met beweging, vernieuwing en transformatie in de richting van mijn Zelf. Verlangen om te schrijven was en is er allicht, maar de tijd en ruimte ontbrak. Meer dan een persoonlijke neerslag in mijn dagboek, en twee stukjes poëzie, vloeiden er niet uit mijn pen of toetsenbord. Hoog tijd om bij deze omslag van een lange nazomer naar bijna winterse temperaturen stil te staan, en te reflecteren op bestemmingen die het leven mij de afgelopen twee maanden deed bezoeken.
Het voelt nog steeds eerder bevreemdend. Dit is mijn laatste schooljaar. Dit is mijn laatste herfstvakantie. Volgend jaar ga ik een andere professionele of misschien zelfs andere levensinvulling hebben. Met enige emotie startte ik in september mijn laatste tien maanden in het onderwijs, en tot nu toe vallen ze best mee.
Mijn klassen zijn neutraal tot zelfs hemels. Mijn eigen derde jaar, 18 meisjes, hangen met momenten aan mijn lippen, zelfs tijdens het laatste lesuur op vrijdag. Met drukte en hevigheid de klas binnenstormen, en dan op mijn vraag direct kantelen naar vijf minuten stille meditatie. Je zou als leerkracht voor minder stilletjes tranen van dankbaarheid en vreugde langs je neusvleugels naar beneden laten rollen. Mooi dat ik mijn 14-jarige loopbaan in het onderwijs in deze schoonheid ga mogen afronden.
Wat het andere en nieuwe concreet gaat worden, is evenwel nog niet duidelijk. Begin september leek de puzzel plots helemaal te kloppen. De toevallige verschijning van een vacature als communicatiemedewerker in een humanitaire context deden me helemaal warm lopen. Nog nooit had ik een vacature zo bewust vanuit mijn hele Zijn willen invullen. Nog nooit wou ik springen omwille van de inhoud zonder de noodzaak tot springen. Ik zag mij er echt starten. Dit klopte gewoon. Al mijn puzzelstukken pasten in dit profiel.
De sollicitatie en bijhorend uitblijven van selectie mochten een nieuw puzzelstuk worden zonder deze te vervolledigen. Bevestiging dat ik paste in het profiel, dat mijn puzzelstukken de puzzel van communicatie wel leggen, was het aangename deel van de spiegel. Het andere deel, een niet overtuigende eerste indruk, haalde diep gewortelde belemmeringen en patronen naar boven. Klaar om deze eindelijk en definitief los te laten, deden me opzoek gaan naar een nieuwe behandeling en hulp in de vorm van NEI, Neuro Emotionele Integratie. De patronen mochten getransformeerd worden naar een nieuw zelfvertrouwen. Het vuur wakkerde aan om mijn zichtbaarheid te verhogen. Ik ga mijn ruimte innemen!
Het ontbreken van helderheid, het grijpen naar een vaag silhouet in de mist van mijn toekomst, het zicht op de bovenste trede zonder de trap er naartoe, het doet mijn hoofd vaak in angst vertwijfelen. Ik verlang effectief iets nieuws te gaan doen. Het is tijd, tijd om te springen, mijn vleugels vragen er om. Maar wat als de mist niet optrekt? Wat als ik een trede mis en naar beneden duikel?
Mijn buikgevoel, mijn intuïtie, vertelt me telkens zeer helder dat ik onderweg ben. Ik heb enkel de volgende trede of stapsteen nodig heb om te komen waar ik verlang te zijn. En deze zullen zich op basis van aanvoelen ten gepaste tijde aan mij openbaren. Halfweg volgende maand volg ik alvast een tweedaagse training tot facilitator. Het lezen van de beschrijving van deze training omhulde mijn hart met warmte, en daar ga ik op af. Dit is een volgende trede!
Ondertussen dans ik terug, letterlijk en figuurlijk, door het leven. Eerst was er tot vijf jaar geleden de coma van zelfverloochening. Levenslang leven vanuit het hoofd, elk voelen onderdrukkend en negerend. Daarop volgde onvermijdelijk de burn-out. Vijf jaar lamliggen waarin ik, zonder uitstel, zonder ontlopen, verplicht werd om te gaan luisteren naar dat verloochende voelen. Alles leek plots een leugen te zijn. Elke hobby, elke activiteit, mijn job, mijn omgeving … alles leek te behoren tot een masker. Wat hoorde dan bij die Zelf die ik zolang verloochend had en terug diende op te zoeken binnenin? Vijf jaar lamliggen, waarbij elke ochtend vaak een ongewenst wakker worden werd, en het halen van de avond als een overwinning voelde op het leven zelf.
De laatste maanden voelt dit duidelijk anders. Er stroomt terug energie door mijn aders. Alles wat ik tot aan mijn burn-out deed, lijkt in mijn leven terug binnen te fladderen, zij het met andere vleugels en op een andere wind. Het masker dat ik me zolang had aangemeten tot overleving, heeft me nooit echt kunnen verstoppen of verbergen. Het kon mijn essentie hooguit verdraaien of verwringen. Ik ben altijd zichtbaar geweest, en verlang nu zonder masker authentiek mijn ruimte in te nemen. Voorbij en doorheen de onrust van het nog-niet-weten ben ik onbedwingbaar benieuwd naar alles wat ik opnieuw ga doen ter her-innering van mijn Zelf.
Ik dans terug … en dat voelt vanZELFsprekend.