Slapen in de wolken
21 July 2018
Roadtrippin’ door Wales, bergpassen, Holy Island, …
Gisteren vertrok ik vroeg in de morgen in Glastonbury. Het werden vier zeer intense dagen. Hoewel niet gepland om in een duurdere B&B te verblijven, dit was de plek waar ik diende te verblijven. De omgeving, de plaatsen, de meditatieve relaxatie, … en ook gewoon een privébed voor vier nachten, het heeft me zeer goed gedaan, en best wat in beweging gebracht. Benieuwd wat deze beweging op langere termijn gaat laten zien, binnenin en gespiegeld buiten mijzelf. Zoals een steen in een rivier de stroom kan herleiden of rimpels op het wateroppervlak tovert die zelfs de oevers raken.
Het idee was om even gewoon onderweg te zijn. Rijden, cruisen, genieten van het landschap, net zoals in Noorwegen vorig jaar. Wales bleek hier echt voor aangewezen. De heuvels groeiden tot bergen. De views veranderden steeds opnieuw in adembenemende spektakels die me meermaals deden stoppen of omwegen maken. Ik legde 438 km af met de wagen, dwars doorheen Wales, van South tot North.
Mijn eerste stop was Cheddar Gorge, een kloof met bezoekbare grotten, niet ver van Wells, en nog in de South West. Je kan de kloof en de grotten ook bezoeken met een bus. Als ik ooit terugkeer naar deze streek, staan de grotten op mijn bucketlist.
Vervolgens was na ettelijke kilometers Black Mountain Pass aan de beurt, westelijk gelegen in Brecon Beacons National Park in South Wales. Een geleidelijk stijgen en daarna weer dalen, met schapen als heer en meester op de weg, met op de top een bewandelbare geschiedenis van mijnen in dit gebied.
Na de afdaling reed ik verder naar Abergwesyn, opnieuw een adembenemende route doorheen een prachtig natuurgebied. De wolken begonnen hier wel te dalen (of was ik aan het stijgen?) met miezerige regen als gevolg. Doorheen dit gebied een stevige detour gemaakt om Llyn Brainne te bekijken. Een spiegel van de hemel. Een kunstmatig stuwmeer op de River Tywi om de ruime omgeving van water te voorzien. Het meer stond trouwens best wel laag, misschien omwille van de aanhoudende hoge temperaturen van de laatste tijd?
Na deze detour langsheen eindeloze smalle wegen richting Snowdonia National Park, in het noorden van Wales. Meermaals lieten voorliggers mij passeren, en één keer toeterde een lokale tegenligger bij het passeren op de top van een heuvel op de weg. Ook vorig jaar lieten de Noren mij passeren onderweg. Vlot in het verkeer zal ik maar zeggen?
In Snowdonia ging ik op zoek naar een slaapplaats nabij Dolgellau, de derde bergpas die ik wilde doorkruisen. Het youth hostel was volledig volzet, alsook alle B&B’s in Dolgellau zelf. Blijkbaar was er een muziekfestival die avond. Er was nog wel één hotelkamer, maar mijn budget was daar niet zo’n fan van.
Dan maar even iets eten en online checken in welke nabijgelegen hostels nog plaats was. Nog één bed in een female dorm kunnen boeken in een hostel midden dit nationale park, op een uurtje rijden van Dolgellau.
Na 12 uur onderweg geweest te zijn kwam ik letterlijk in de wolken aan op mijn slaapplaats van vorige nacht. Ik voelde mij hier direct terug de gelukzaligheid in duiken. Spijtig dat ik hier maar één nacht kon verblijven, hier had ik nog wel even gewoon willen Zijn. Maar alles was volgeboekt, en ik moest tijdig vertrekken. De toegangsweg werd vandaag afgezet voor een race.
Voor vandaag had ik dan ook maar even vooruit gekeken in de richting van mijn reisweg. In Noorwegen trof ik altijd een kamer bij aankomst, maar hier in Engeland kan je best op voorhand boeken of even checken of het kan wel eens een kale reis worden (en ik ben net zo blij met mijn eigen langere haar).
Deze morgen vetrok ik nog vroeger in de richting van Anglesey, een eiland in het noordwesten van Wales. Hier reed ik tot op Holy Island, het uiterste puntje, en stapte uit in South Stack. Zicht op zee, een vuurtoren, uitwaaien, en dankbaar reflecteren op de laatste twee gevulde weken.
Het Welsch, de lokale taal in Wales, is ook weer best fascinerend om te horen en te lezen. Ik begrijp er niets van :). Ook de hele Keltische achtergrond boeit me wel. Niet toevallig dat mijn tweede voornaam Gwyn van Keltische oorsprong is. Ik ga mij hier in de toekomst nog wat in verdiepen.
Hoewel ik mij helemaal voel Thuiskomen in het onderweg zijn, en zeker nog geen zin heb om naar huis te gaan, voel ik dat het stilaan tijd is om huiswaarts te keren. Ik ben blij dat ik nog twee dagen doorheen Wales gecruisd heb. Maar zoals een hoofd na ettelijke uurtjes studeren op ontploffen lijkt te staan, en eerst moet bezinken en verwerken, voel ik mij nu verlangen naar even geen verandering van omgeving (en rechts rijden) en eenvoudig aanwezig Zijn bij mijZelf.
Morgen rijd ik vanuit National Forest naar Dover, neem ik de boot naar Calais, en rijd ik van daaruit naar Berdorf, Luxembourg. Nog een weekje integreren en van daaruit uiteindelijk aan de buitenkant verder transformeren zodat mijn thuis tot een plek mag groeien van waaruit ik naar mijn Thuis mag uitvliegen.