High on Happiness, low on healthiness
16 July 2018
Engelse heuveltjes op de schouders, Tintagel, Boscastle, Lizard Point, Atlantic Road, Glastonburry, …
De afgelopen twee dagen waren energetisch iets minder. Mijn vertrek in Dartmoor was nochtans eentje van gelukzaligheid. Ik voelde me High on Happiness. Ik had mijn eerste volledige nacht in een bed geslapen, en het park zelf ademt gewoon rust en vredigheid. Ook het verblijf, het eten en het aanwezige publiek waren vervullend voor ziel en lichaam. Wandelen in dit immense gebied van velden en bossen moet zalig zijn. Maar je moet je wel even registreren zodat ze weten dat je onderweg bent in de Moores. Als je niet tijdig terug bent, schakelen ze de hulpdiensten in om je te zoeken. Bij opkomende mist kan zelfs een local wel eens verdwalen.
Rond 11u kwam ik zaterdag toe aan het hostel op de cliff in Tintagel met zicht op zee. Fantastisch leek me wel, maar nog wel 6u te vroeg voor check-in. Dan maar ineens een bezoekje aan Tintagel Castle met Merlin’s Cave, één van de redenen waarom ik naar hier afgezakt was. Rustig te voet langs het kerkje naar het centrum van het dorpje om iets uit de hand te eten, en dan naar het kasteel waar ik gratis binnenkon omwille van mijn Overseas Visitor Pass.
Veel blijft er niet meer over van het kasteel, voornamelijk enkele muren en mooie uitzichten van wat ooit een bastion geweest moet zijn, gelinkt aan de legende van Arthur en Merlin. De grot onderaan kan je bezoeken als de tidelaag is. En zoals het een intuïtieve reis betaamt, was dat van toepassing als ik er was.
Ik had me goed ingesmeerd, en droeg al enkele dagen een t-shirt, maar blijkbaar was dat voor de kustzon niet voldoende. Plots voelde ik op mijn schouders het heuvelachtige Engelse landschap gekopieerd worden. Hoewel mijn schouders niet meer prikkelden, de huid kon blijkbaar de hitte op het t-shirt niet aan en legde op de ergste plekken een zachte beschermende bumper aan. Dan maar snel terug naar het hostel waar ik na anderhalf uur wachten in de schaduw een douche kon nemen, aftersun kon wrijven en mijzelf op de mannenkamer kon installeren.
Hier ben ik de eerste nacht rustig ingedommeld om rond 1u opnieuw gewekt te worden door iemand die bij gebrek aan bomen dan maar het gras en de struiken begon te wieden. Uiteindelijk dus opnieuw twee nachten in mijn cocon met zicht op zee de nachtrust genoten.
Gisteren dan maar geen kustwandeling gedaan om de zon te mijden en voornamelijk rondgereden in Cornwall. Eerste stop was Boscastle, een dorpje langs een riviertje dat in 2004 quasi weggespoeld werd door hevige regenval. Het Witchcraft Museum is hier een echte aanrader.
Van daaruit rond de middag naar Lizard Point gereden, het meest zuidelijke punt van Engeland. Twee uurtjes in de zondagse drukte was het meer dan waard. Een ander zuidelijk punt, Land’s End, het einde van Engeland, stond eventueel ook nog op de planning, maar bleek volgens reviews eerder een tourist trap te zijn. Dan maar overgeslagen en het zuidelijke deel van The Altantic Road afgelegd tot aan het hostel.
Gisterenavond nog lekker gegeten in een vegan restaurant waar je dan toevallig een Vlaming tegenkomt die ook door de streek aan het reizen was. Ook in Tintagel Castle kwam ik opnieuw een koppel uit Kontich tegen dat eerder in Dartmoor toevallig aan mij vroeg een foto van hen te nemen. De wereld kan klein zijn.
Vandaag vroeg op om van Tintagel via The Atlantic Road langs het noorden naar Glastonbury te rijden. The Atlantic Road slingert voornamelijk door de velden, je ziet maar weinig van de kust, en telt zeer weinig tankstations. Het begon er even om te spannen, mijn tank was bijna leeg, toen ik eindelijk in Bideford eentje vond. En daarna volgden er natuurlijk nog 10. Na Barnstapleslingert hij verder door Exmoor Park, naar mijn gevoel het mooiste gedeelte van de weg, met fantastische zichten op de steile kustlijn.
In de namiddag aangekomen in Glastonbury, mijn locatie voor de komende drie nachten. Een kamer apart, een ligbad dat me deze namiddag al stevig verkwikte, en een meditatieruimte. Een avondwandeling doorheen het stadje deed me helemaal terug thuiskomen. De balans voelt terug hersteld. Mijn lichaam vraagt er ook duidelijk om. Een hele week slapen in de auto, en stevig verbrand op de schouders, het heeft even recuperatie nodig.
Tintagel was mooi als locatie, had een mooie magische zonsondergang, maar voelde als hostel eerder ongemakkelijk. Was het hun ongemakkelijkheid omwille van mijn non-binaire toestand? Ik kan het niet direct plaatsen, maar something was off. Dartmoor voelde voor mij daarentegen magisch, en Glastonbury gaat dat nu ook zijn.
Samenvatting na een weekje: High on Happiness, but low on healthiness. En beide heb je nodig. Het Innerlijke Kind wil nog niet naar huis, is eindelijk weer Thuis, maar heeft ook een lichaam nodig dat de vleugels kan dragen om uit te vliegen. Even rust, en dan voelen en vliegen we verder.