Prehistorische hypothese
10 July 2018
Stonehenge, Old Sarum, vurige schouders, loslaten …
Vandaag trok in de voormiddag naar Stonehenge, op een uurtje rijden van waar ik overnacht. Ik verwachtte me aan een kort bezoek, even rondwandelen, foto’s trekken en voelen. Ik bleef er echter bijna 4 uur rondwandelen.
Je kan aan de ingang met je audioguide te voet, ongeveer 25 minuten wandelen, of met de bus, tot aan Stonehenge zelf. Maar dan mis je het hele gebied errond, waar je al snel enkele uurtjes kan vertoeven zo blijkt.
Stonehenge telt 5000 jaar mensengeschiedenis. Lang voor de Romeinen, of zelfs de Kelten hier actief waren, werd op deze heuvel zichtbaar hoe ingenieus de prehistorische mens was. Vandaag hebben we het gissen naar de oorspronkelijke en geschiedkundig gegroeide betekenis of bedoeling van deze stenencirkels en omringende overblijfselen. Evengoed is het onduidelijk hoe ze dergelijke bouwwerken konden verwezenlijken.
Meermaals moest ik denken aan zovele bouwwerken uit de oudheid, verspreid over de hele wereld, die tot op vandaag nog steeds vragen oproepen. De piramides in Egypte, de beelden op de Paaseilanden, de lijnen in Nazca, … om maar enkele op te noemen.
En dan de graancirkels die hier al eeuwen plots verschijnen, zeer sterk geconcentreerd in deze regio’s. Wat hangt hier, stroomt hier, leeft hier, is hier aanwezig, … ?
Zelf heb ik dus bijna 4 uur rondgewandeld in de velden rondom Stonehenge, genietend van de zon, de omgeving, de aanwezige geschiedenis, de schaapuitwerpselen die plots aan mijn sandaal en tussen enkele tenen hun intrek namen, en de achteraf stevig verbrande schouders.
Herinnering aan mijzelf, smeer die lijkwitte schouders extra in als je een (sport)topje aandoet. Ze hebben vroeger zelden tot nooit zon gehad onder die mannelijke t-shirts. Lijkwit zijn ze nu niet meer. Eerder schurend krabrood.
Je kan blijkbaar ook buiten de uren, en buiten de aangeduide wandelpaden, de stenen cirkels zelf betreden. Dit is echter beperkt in aantal en zal speciaal aangevraagd moeten worden om erosie en verzakking van de site te voorkomen.
Ik raad je wel aan een Overseas Visitor Pass aan te schaffen. Voor net niet het dubbele van de prijs van een toegangsticket tot Stonehenge, krijg je plots 16 dagen lang toegang tot meer dan 100 historische stukken Engels erfgoed. Perfect voor mijn roadtrip deze zomer.
Na Stonehenge reed ik op de terugweg langs Old Sarum. Opnieuw een prehistorische plek, die na haar oorspronkelijke invulling, in handen kwam van de Kelten, de Saxons en de Normandiërs, om daarna uiteindelijk vergeten en quasi afgebroken te worden.
Het is mooi om te zien hoe vroegere sites hergebruikt worden, een herbestemming krijgen onder een andere opkomende cultuur, ergens hun betekenis behouden, of toch weer verliezen en uiteindelijk vergeten worden.
Hoe zou het met onze beschaving en steden vergaan? Hoe lang zou het duren voor ze onze visies en symboliek van rituelen e.d. vergeten zijn? Is dat wat IS bewust poogt te doen? En dragen onze eigen economische doelen en verschuivingen hier evengoed ook geen verantwoordelijkheid?
Zoveel informatie, zoveel geschiedenis, die we niet kennen of begrijpen. Vijfduizend jaar geleden konden mensen zonder onze huidige technologie tot dergelijke astronomische resultaten komen. Astronomisch, zowel in kennis en afstemming op de aardse natuur en hemellichamen, als de immensiteit van hun ondernemingen.
Zouden wij zonder onze technologie nog zijn wat we nu zijn, zouden we nog leven, of overleven? Worden we niet meer en meer geleefd door onze technologie? Slaaf van de dopamine van likes en selfies, van de gejaagde en prikkelende oppervlakte van het bestaan, in plaats van regelmatig eens te durven stilstaan, in het NU.
Zelf voel ik die gejaagdheid ook in mijn reizen. Ik ben graag onderweg. Ik verlang de wereld te ontmoeten. Maar hierin ervaar ik onrust, alsof iets me opgjaagt. Bang om iets te missen, the Fear Of Missing Out.
Ik wou hier maar twee nachten blijven en dan weer verder trekken, maar verlang tegelijk nog dingen te ontdekken in de buurt. Toch maar een derde nacht erbij. Waarom niet? Ik heb alle tijd. Bang om gevangen te zitten, waardoor het onderweg zijn een vlucht wordt? Uiteindelijk kan je maar echt ontdekken en ont-moeten als je ook durft stilstaan en verbinden.
Daarom dus onderweg naar een levensstijl van mini-lives. Niet als couchsurfer of backpacker constant onderweg, enkel kortstondig proevend van het lokale bestaan. Maar telkens opnieuw enkele maanden onderdompelen in een nieuwe locatie. Als het ware tijdelijk een localworden.
Vorig jaar was mijn doel de buik van Noorwegen langs de kust. De eerste vier dagen waren emotioneel zeer zwaar en werd ik naar huis getrokken. Maar ik reisde doorheen die emoties en verbleef uiteindelijk 13 nachten in Noorwegen en legde enkele duizenden kilometers af. Het plan was duidelijk op voorhand en ik werkte het genietend af, met een half oog gericht op het voltrekken ervan, en de opluchting en groei dat het me zou brengen.
Nu is er geen plan, enkel een verzameling van mogelijkheden en een maximum aan tijd en budget. Soms neemt de onrust over. Ik moet verder, verder, niet te lang blijven zitten, of staan. Bang dat ik tegengehouden ga worden, niet meer verder mag, niet meer mag proeven van nieuwe dingen. Angst geconditioneerd doorheen mijn jeugdige leven o.a. door leerkrachten en systemen waarin ik opgroeide. Ik voldeed niet in aan wat verplicht was, dus kreeg ik geen ruimte voor wat optioneel was, dat vaak veel meer aansloot bij mijzelf.
Zo mooi en dankbaar dat ik vandaag in Stonehenge doorheen enkele tranen op de velden tot deze bewustwording mocht groeien. De angst die lang onbewust mijn keuzes bepaalde, mag nu stilaan bewust aangekeken en losgelaten worden. Ik kies nu wat ik doe, ik schep mijn eigen leven, en heb alle mogelijkheden aanwezig in mijn Zelf. En ik ga voor een grenzeloos en creatief nomadisch bestaan, tot ik kies voor iets anders ?.