Santorini

Een parel in de Middellandse Zee

De tijd vliegt. Het is al weer drie maanden geleden dat ik enkele dagen vertoefde op het Griekse eiland Santorini, de geboorteplaats van de mythe van Atlantis. Hoewel andere bronnen dit eerder nabij Malta situeren, of nog verder letterlijk in de Atlantische oceaan die haar naam hierdoor kreeg. Misschien dat ik Malta volgend jaar dan wel inplan.

Deze blogpost stond al even te wachten, half geschreven, onafgewerkt, bijna klaar voor publicatie, maar na de paasvakantie begon plots de derde trimester. Tijd en energie gingen naar andere zaken. Schrijven deed ik wel, de poëtische stroom was met momenten niet te stoppen, maar deze tekst verdween even op de achtergrond.

Maar nu, drie maanden later, aan het begin van de zomervakantie, enkele dagen voor ik terug vertrek, wens ik deze woorden en beelden toch nog het wijde web op te sturen.

Zoals de tijd vliegt, vloog ik toen ook best veel. Drie vluchten heen, twee vluchten terug, telkens over night. Niet geheel comfortabel, maar wel noodzakelijk wilde ik Santorini in de paasvakantie bezoeken. Het hoogseizoen begint pas eind april, net buiten die vakantie. Rechtstreekse vluchten uit Zaventem stegen nog niet op. En als leerkracht heb je natuurlijk niet te kiezen wanneer je er even tussenuit gaat. Kon dat maar ?.

Maar zoals ik merkte, en ook bevestigd kreeg van een local waarmee ik een boottocht deelde, de beste maanden zijn april of september. Dan is Santorini op z’n mooist. De temperatuur stijgt tot een aangename 20 graden. Er is minder volk. De stranden zijn dan nog wel verlaten, maar goed om even uit te waaien en te kuieren. Enkel de Aziaten die je met “solly solly”vragen uit de weg te gaan voor een foto, terwijl je zelf een foto staat te nemen, zijn blijkbaar iets van elk seizoen. En de foto’s en bedrukte kaartjes van de beroemde zonsondergang in Oia op Santorini, worden trouwens tijdens de wintermaanden genomen. Dan is de lucht minder ijl.

Hoe dan ook waren de vijf vluchten op zich een ervaring, en Santorini meer dan waard. Een mooi stukje nog welvarend Griekenland in tijden van armoede en migratie. Enkel Santorini lijkt hiervan gespaard, o.a. omwille van de unieke vorm en de mythische geschiedenis.

Wanneer je aankomt, ontdek je vrij snel de miserabele luchthaven van het eiland. Ook bij vertrek stelt het niets voor. Je kan beter in Fira of een ander stadje nog lekker en gezond eten alvorens naar de luchthaven af te zakken. Ik heb mijn warm voedsel voornamelijk aan de lokale kat gegeven.

Aan de luchthaven zelf kan je bij enkele loketjes binnen en ook buiten het gebouw een auto huren. Doe je dit niet, dan is er een bus die je tot in Fira brengt, de hoofdstad, en tevens centraal punt voor verschillende busverbindingen naar de uithoeken van het eiland.

Op verschillende plaatsen op Santorini kan je alsnog een auto, een moto of een quad huren. Huur je gemotoriseerd vervoer, dan kan je op 4 tot 5 dagen het hele eiland gezien en bezocht hebben.

Daarnaast zijn er verschillende agentschappen die een private of group bustour aanbieden om delen van het eiland gegids te ontdekken. Ik deed het rustig op m’n eentje, met enkele tips een aanwijzingen van de uitbaatster van het pension, en heb op eigen ritme werkelijk en wezenlijk genoten.

Hou wel rekening met een wegennet dat nog niet overal verhard is. Cruise dus met je huurwagen niet zomaar overal naartoe. De main road van noord naar zuid is wel veilig, maar loopt langs Fira en kan daar op z’n Grieks wel eens opstroppen.

Boottocht

Op mijn eerste dag, die toen al meer dan 24u duurde, kwam het mooi uit dat ik een boottocht kon inplannen. Ook hiervoor bestaan verschillende agentschappen met een ruim aanbod. Ik koos, vanuit een samenwerking met het pension, voor een boottocht op een catamaran van het agentschap Notos Travel. Ze kwamen mij ophalen in Oia, het stadje in het noorden waar ik verbleef, en brachten mij naar de haven van Vlichada in het zuiden.

De boottocht voerde mij langs verschillende bekende stranden aan de zuidkant van het eiland. Ook de besneeuwde bergtoppen van Kreta konden gespot worden in de verte.

Vervolgens doorkruisten we de caldera langs de warmwaterbronnen in het midden, waar eventueel gezwommen kan worden. Van daar ging de tocht verder tot in de haven van Fira, om uiteindelijk nabij Thirasia, het kleinere eiland aan de overkant, tot een tijdelijke halte te komen. Daar genoot ik, samen met de local en haar dochter die ook deze boottocht geboekt hadden, van een barbecue op het water. Rond 19u gaf de terugvaart ons zicht op zonsondergang op zee.

Ik kon mij geen betere eerste dag inbeelden na een nachtje vliegen, en slapen in een terminal van Athene. Rustig uitblazen en rusten op een boot op zee onder een blauwe lucht en een schitterende zon.

Hike van Fira naar Oia

De tweede dag vulde ik met een andere must-do op Santorini. Ik wandelde van Fira langs de caldera terug naar Oia. Je kan het in twee richtingen afleggen, telt ongeveer 11 km enkel richting, maar de mooiste richting vertrekt in Fira.

Neem eerst even de tijd om de kleine straatjes van Fira en Imerovigli te verkennen, twee steden die naadloos in elkaar overgaan. Hier zijn veel kleine en goedkopere winkeltjes, en lekkere gelato. Eventueel kan je met ezeltjes naar beneden tot in de haven van Fira. Je moet dan ook wel terug naar boven.

Zorg voor de wandeling voor voldoende water, hoofdbedekking en zonbescherming. De temperatuur is goed te doen, maar de combinatie met de alomtegenwoordige zeelucht, doet je snel verbranden. De tocht nam op mijn sneakers ongeveer 4 uur in beslag.

Van Fira wandel je naar Imerovigli en van daar volg je gewoon het pad langs de caldera tot in Oia. Wil je een extra uitdaging kan je voor je Imerovigli verlaat, een extra lus maken rond Skaros Rock met een bezoek aan Ekklisia Theoskepasti onderaan de rots. Omdat ik niet wist hoe zwaar de tocht zou zijn, heb ik dit aan mij laten passeren.

Onderweg kan je de laatste klim voor Oia tot aan Church of panagiaafleggen met ezels. Even verderop, wanneer het pad al terug afdaalt richting Oia, kom je Ekklisia Profitis Ilias tegen. Wil je een mooie rustige plek om de befaamde zonsondergang van Oia te zien, zet je dan aan dit kerkje. Het is wel een klein klimmetje op 20 minuten van het centrum van Oia, maar niet zo druk dan de ruïne van het Byzantijnse kasteel in Oia, en je treft er al zeker geen drukdoende Aziaten rondom jou.

Oia

Oia is het oudste en naar mijn gevoel ook het mooiste stadje van Santorini. Het is ook het duurste stadje qua winkels en huist verschillende gallerijen. Ook hier kan je met ezeltjes afdalen naar de haven.

Wat je zeker niet mag vergeten zijn de kleine straatjes en trapjes die van de hoofdweg als een doolhof naar beneden uitwaaien. Vaak loop je even verloren, kom je uit op een ingang of een dak van een hotel, moet je terugkeren, maar je krijgt wel een mooi zicht op de prachtige architecturale stijl van het stadje. Je vindt dergelijke straatjes trouwens ook in Fira. Ik vroeg me wel af wat je dan met je boodschappen doet. Je kan niet met je auto tot aan je voordeur rijden. Het maakte de trappen naar mijn appartement plots heel relatief.

Ga ook even langs in het boekenwinkeltje Atlantis. Het heeft wel flexibele openingsuren, dus misschien moet je er nog eens om. En proef in Lotza de beste baklava van het eiland.

Pyrgos

Mijn derde dag heb ik wat rust genomen om dan ‘s avonds Goede Vrijdag bij te wonen in Pyrgos. Het Orthodoxe Pasen viel een weekje later dan bij ons en het gaf mij de kans dit fenomeen van dichtbij te ontdekken. Pyrgos, dat op een heuvel gelegen is, wordt op Goede Vrijdag, na zonsondergang, in lichter laaien gezet. Op alle daken, randen en richels, staan oude verfpotten gevuld met een ontvlambaar goedje. Bovenop Pyrgos worden eerst drie grote kruisen aangestoken, om zich daarna als een gloeigolf te vespreiden over alle daken en potten heen. Op afstand lijkt heel het stadje vuur te vatten.

Van zodra het eerste kruis is aangestoken, vertrekt een processie langs de kleine straatjes naar beneden. Hou er rekening mee dat deze processie 2 uur nodig heeft om door de kleine donkere straatjes naar beneden te lopen. Ik stond bovenop een ruïne aan één van de drie kruisen toen de processie startte. Een fantastisch moment dat ik deelde met twee dames uit Libanon en twee dames uit Chicago. Daarna heb ik mij doorheen de minder gevulde en akelig donkere straatjes een weg naar beneden gezocht. Mits wat onwettig klimwerk, is het me gelukt de processie te omzeilen en vroeger terug naar huis te keren.

Ben je op Goede Vrijdag op Santorini, is dit zeker een aanrader. Ga wel op tijd, zoek in Pyrgos een leuk plekje om je avondeten te genieten, en vermijd op die manier de toelopende drukte. En hou bij vertrek rekening met een stevige file alvorens de hoofdweg te bereiken.

Zuidelijk deel van het eiland

Mijn laatste dag heb ik gevuld met de autorit doorheen het zuidelijk deel van het eiland. Ik begon met Akrotiri Lighthouse. Je krijgt er een mooi uitzicht op de caldera van de andere kant dan Oia. Tevens kan je hier bij mooi weer opnieuw de besneeuwde bergtoppen van Kreta zien.

Van daar reed ik verder naar Akrotiri, niet het dorpje, maar de archeologische site van een Minoïsche nederzetting. Een must-see van een sterk staaltje knappe geschiedenis van een eiland dat ooit rond was. Het toont een bloeiende periode van de streek nog voor de opkomst van het Griekse vastenland. Eventueel kan je dit bezoek combineren met andere archeologische plaatsen op het eiland d.m.v. een combi-ticket als je dit wenst en hiervoor tijd hebt.

Vanuit Akrotiri reed ik naar Emporio, een stadje met opnieuw de typische kleine straatjes. Hier heb ik de beste pizza ooit gegeten. De pizza van Filipos Pizza zag ik vers gemaakt worden. De bodem was krokant en tegelijk zacht. Ben je ooit op Santorini, passeer dan even langs Filipos in Emporio!

Verder door ligt Perissa Beach. Een lang strand met veel ruimte om uit te waaien en te wandelen. Zoals eerder vermeld lag het er nu nog verlaten bij. Hoewel de temperatuur aangenaam was om te wandelen, om te zwemmen was het nog net iets te koud.

Tussen Perissa Beach en Kamari Beach ligt het hoogste punt van het eiland. Hier vind je een klooster en verschillende wandelvertrekpunten, alsook opnieuw een archeologische site van Ancient Thira. Het uitzicht over het gehele eiland is fenomenaal. Je doet dit best wel op een minderbewolkte dag.

En aan de andere kant ligt dan Kamari Beach, kleiner maar ook gezelliger, weliswaar in april evengoed verlaten.

Santorini telt ook verschillende wijngaarden. De twee belangrijkste die een bezoekje waard zijn, zijn Santo Wines Winery en Venetsanos Winery. De laatste is volledig ondergebracht in de rand van de caldera. In de tijd van oprichting was elektriciteit schaars en werd de zwaartekracht gebruikt om verschillende aspecten van het proces uit te voeren. Geniaal!

Dit was kort samengevat mijn beleving en ervaring op Santorini of Thera in het Grieks. Deze parel was de vijf vluchten in april meer dan waard. Ik voelde mij er vanaf dag één thuiskomen.

Volgende intuïtieve vliegbestemming lijkt me Malta te zijn, maar eerst opnieuw een roadtrip deze zomervakantie, en misschien in het najaar ook wel een bezoekje aan een duurzaam project in Senegal dat in het logo mijn ontwerpkunsten zichtbaar maakt.