Naar de bron van de mythe van Atlantis

Knoop (gold)

3 April 2018

Hier zit ik dan te wachten op mijn verbinding met Athene voor mijn nieuwe reisbestemming Santorini, de bakermat van de mythe van Atlantis.

Zonet ben ik geland op Kloten Airport. “Wat?” Ja, echt, Kloten Airport. Zo noemt de luchthaven van Zurich.

Binnen een klein uurtje stijg ik terug op richting Athene om daar, na enkele zalige uurtjes slaap in een terminalstoel, verder te vliegen naar Santorini. Een gereserveerde huurauto zal mij dan vroeg in de morgen slaapdronken, hopelijk zonder kleerscheuren en autodeuken, afleveren aan mijn slaapkamer in Oia.

“OMG, zoveel vluchten voor een Grieks eiland?” Ja, dat heb je als buiten seizoen je gevoel volgt en volmondig JA antwoordt op de innerlijke vraag Santorini te bezoeken in de paasvakantie.

Mijn terugvlucht komende zondag is er ook eentje om u tegen te zeggen. Opstijgen om 3u30 met dan gelukkig maar één overstap in Frankfurt. Mijn eerste activiteit op zondag zal voornamelijk slapen zijn. Tot dan hoop ik stevig te genieten van zon, zee, rust en cultuur. Even thuiskomen binnenin, ver weg van alle dingen en gedoe te vinden in en aan huis.


De laatste weken waren dan ook wel stevig ten huize Helena Gwyn. Drie weken geleden regende het plots binnen bij mijn onderburen. Mijn verwarming bleek lek. Mijn verwarming dan maar afgesloten, tijdelijk op zoek naar warmte bij elektrische vuurtjes.

Een eerste lekdetectie zorgde voor een halve bouwwerf in mijn woonkamer. Blijkbaar was er geen buis te vinden op de aangeduide plaats, en allicht ook geen lek. Een lekke buis is blijkbaar een minimumvereiste voor een lekherstelling.

Een tweede lekdetectie wees op een lek aan de andere kant van de woonkamer. Een lek die dan volgende week wel gevonden en hersteld zal worden. Althans daar ga ik nu even van uit.

Ondertussen nog steeds geen verwarming, onvermijdelijk beschadigde laminaat en de geur van natte ‘chap’ in mijn woonkamer.

Combineer dat met vrieskou, het zomeruur, een volle maan en je hebt de perfecte cocktail voor stevige emotionele groeikansen. Dat, en de ervaring van koken in je keuken met een ski-jas.


Bij de voorbereiding van deze reis mocht ik emotioneel weer stevig botsen op innerlijk geconditioneerde angsten. Ik heb al gevlogen, trek er quasi altijd alleen op uit en heb een onstilbare Wanderlust. Praktisch geeft reizen mij geen probleem. En toch verlamde mijn bange ego mij weer bij het inpakken van mijn handbagage.

Angst die ik ervaar sinds mijn burn-out. Angst evengoed gevoed door die burn-out. Angst vooral voor de drukte van de buitenwereld die even niet binnengenomen en verwerkt kan worden omwille van de vaak aanwezige emotionele chaos aan mijn binnenkant. Angst voor overprikkeling als een waterval die mij verdrinkt. Angst om opnieuw onderuit te gaan. Angst!

Mijn ego poogde mijn vertrek op alle mogelijke manieren tegen te gaan. Het projecteerde haar angst om opnieuw terrein te verliezen, in de hoop dat deze zich zou wortelen en mij aan de grond zou houden. Maar echte groei ligt buiten je comfortzone. Mijn comfortzone die stevig werd ingeperkt, maar nu groter groeit dan voorheen.

Het nomadische trekt constant aan mijn mouw. Het roept mij vooruit, opnieuw over deze drempel die er eigenlijk alleen maar eentje is omwille van conditioneringen die oorspronkelijk niet de mijne zijn. Conditioneringen opgeworpen uit angst voor verandering. En dat terwijl alles tijdelijk is en de enige constante verandering is.

Of zoals ik een tijdje geleden voor mijzelf quotend neerschreef. “In de dieptste angst liggen de zaadjes voor het grootste vertrouwen.” Dit illustreer ik nog wel eens, in tekst en beeld, op een t-shirt ofzo.


Ondertussen ben ik volop op zoek naar hoe ik die nomadische levenstijl in praktijk kan brengen. Een goede vriend van mij zei onlangs nog dat ik hem jaren geleden bekeerd had tot het gebruik van Apple-producten. Niet dat ik een Apple-fanhuman ben, maar wel een kritische gebruiker die duidelijk die keuze wist te beargumenteren. Ik had een goede Apple-verkoper geweest.

Niet dat ik nu nomadisch Apple-producten wil gaan verkopen, maar de boodschap in die herinnering is dat als ik ergens in geloof, dan ga ik ervoor, dan straal ik dat uit en dat zet mensen in beweging.

Hoog tijd dus dat ik voorbij de angst geloof in mijn eigen dromen en deze vanuit mijn Ziel, mijn Hogere Zelf, verkoop aan mijzelf. Tijd om het Innerlijke Kind de touwtjes steeds meer in handen te geven, beschermd en geheeld door de tranen die ik voor haar laten vloeien in de doorleving van die emotionele chaos aan de binnenkant.

Ik voel dat ik dien te ondernemen. Geen enkele job in loondienst voldoet aan de vrijheid die mijn creativiteit vraagt. Maar als ik rond mij kijk, bots ik op een online ondersnemerswereld vol marketing en content creation omwille van content creation om niet ongezien te blijven in de waterval aan content en fake news. Misschien zie ik niet ver of ruim genoeg, zie ik niet het hele plaatje, of ben ik naief, maar dit resoneert niet met mij. Voor mij voelt dit aan als een wereld vol overprikkeling waar ik alleen nog maar prikkels aan ga toevoegen om een taartstukje of broodkruimeltje aandacht mee te kunnen graaien. Ik verlang geen gat in de markt te zoeken om dat dan tegen betaling te gaan (in)vullen. Ik verlang te ondernemen vanuit bezieling, vanuit mijn Zelf, en ik zal wel zien en vooral voelen op welke markten dat allemaal thuis zal zijn.

Creativiteit in beeld en woorden, dat staat vast, dat voelde ik al als kind en wordt stilaan zichtbaar doorheen mijn verrezen volwassen ik. Een creatieve nomadische spiegel voor de wereld. Daar gaan we voor, daar zijn we naar onderweg, elke dag met kleine stapjes, naar die nomadische versie van mijzelf, voorbij elke drempel die me doet groeien, en uiteindelijk leert vliegen.

Scroll naar boven