Zielzoeken

Knoop (gold)

12 March 2018

Gisteren was het opendeurdag op mijn school. Eén van de vele momenten waarop ik weer dieper voel dat dit niet meer de job van mijn leven is. De vakinhouden resoneren steeds minder. De tuchtproblematiek blijft stijgen zonder dat er krachtdadige oplossingen aan de horizon lijken te verschijnen. De werkdruk blijft maar stijgen zonder dat deze een pedagogische meerwaarde heeft. Voldoende redenen om professioneel verder te kijken.

Maar al ver voor het geschenk van mijn burn-out wist ik dat ik deze professionele invulling niet zou blijven doen. Het probleem zit dieper of gaat breder dan enkel een falend schoolbeleid, een onderwijs zonder richting of een maatschappij in een doodlopende straat.

Ik ben als mens iemand die naast voldoende routine en rust, ook variatie en verandering nodig heeft, en met regelmaat een stevige kick. Een paradoxale combinatie die wel eens het label High Sensation Seekende HSP’er krijgt. Verder kan ik mij niet enkel toeleggen op één of twee disciplines. Ik heb het vaak geprobeerd, maar die houding aannemen draagt dan in zich eerder de belofte van een bore-out. Mijn creativiteit verlangt een breed spectrum aan uitdrukkingsvormen. Dit noemt men dan weer een creatieve generalist. Niet dat ik van labeltjes en hokjes hou, maar af en toe helpen ze wel een kader te schetsen dat tot begrip kan leiden.


Lang ben ik bezig geweest met het invullen van de verwachtingen van anderen. Hoe ouder ik werd, hoe intensiever ik mij hier onbewust op toelegde. Mijn job was mijn leven. Ik kreeg het gevoel ergens bij te horen. Enigszins bij mijn collega’s, maar vooral tussen mijn leerlingen. Zij gaven mij veel erkenning en waardering.
Achteraf voelt het aan als een pleister op de wonde van zovele pesterijen tijdens mijn jeugd, en later gendergerelateerde verwarring tijdens mijn puberteit. Toen hoorde ik blijkbaar nergens thuis, en al zeker niet bij mijn leeftijdsgenoten.
Lesgeven was een cirkel, een kruisbestuiving die werkte, tot het jaar dat ik die waardering niet meer kreeg tengevolge van tuchtproblematiek, en toen opbrandde.

Tijdens mijn herstel, toen mijn lichaam mij niet meer toeliet op zoek te gaan naar die externe toevloed aan waardering en erkenning, botste ik op een leegte binnenin. Jaren had ik alles gedaan voor anderen. Zelfs mijn hobbies waren vaak gericht op het voldoen aan externe doelstellingen in de hoop hierdoor waardering en erkenning te mogen ontvangen van buitenaf. Hoe kon het ook anders, dat was mij zolang onbewust aangeleerd.

Een burn-out maakt je dan wakker, legt je lam en stelt confronterende vragen. “Wat wil je nu zelf?” “Wat is nu belangrijk voor jou?” “Wat schept vreugde vanuit jezelf en enkel voor jouzelf?” “Wie ben je nu?” “Wat voel je nu?” Ik was zo gewoon geraakt aan het kijken naar alles buiten mijzelf en plots moest ik mij omdraaien en gaan kijken naar alles binnenin.


Thuiskomen werd door die burn-out plots een opgave. Ik was mijzelf jarenlang verloren in al die externe verwachtingen. Huiswaarts keren na een lange dag op school werd een gapend zwart gat. “Dit is niet meer de job van mijn leven.” “Ik vind hier niet meer datgene dat zo lang mijn innerlijke leegte vulde.” Hoewel ik best nog in verbinding kan en mag gaan met verschillende leerlingen, het redt mij niet langer van de woestijnervaring die ik ontmoet binnenin. Een woestijn waarin ik mijn oase nog niet gevonden heb.

Gendergerelateerd startte ik een transitie. Een onderweg zijn naar hoe ik mij voel, enkel hormonaal in mijn geval. Maar dit is op zich geen heiligmakende of allesomvattende oplossing. In mijn concrete situatie is het hooguit een deel van de puzzel, en een katalysator die een intensief inkeerproces op gang bracht. De kleding die je draagt en het lichaam waarmee je op deze wereld rondloopt ervaar ik uiteindelijk voornamelijk als uitdrukking van wie je voelt te zijn, net als de job(s) en activiteiten die je uitvoert, maar niet als de kern van je identiteit.


Mijn lichaam legt me nog vaak lam, vraagt nog vaak om rust. Ik kan weerstand bieden, dit onrechtvaardig vinden, wenen om het leven dat aan mij voorbij lijkt te razen, maar dat stelt het proces alleen maar uit.

In die rustmomenten graaf ik bewust in mijn verleden, op zoek naar die momenten waarin ik mijzelf nog wel herinner. Vaak leg ik hierbij emoties bloot gelinkt aan bepaalde gebeurtenissen die mij leerden mijzelf te verliezen. Telkens ga ik op zoek naar manieren om de vanzelfsprekende vreugde die ik toen in die herinnering nog wel ervaarde te transporteren naar het heden om van daaruit mijzelf en mijn toekomst te transformeren.

Schilderen en tekenen deed ik al als kind. Bouwen en uitvinden met lego ook. Boeken verslond ik al lezend. Toneeltjes spelen vond ik altijd leuk. Zingen, dansen, muziek, het kon mij allemaal in beweging brengen. Het onbekende opzoeken en het verleggen van grenzen konden mij ook wel bekoren. Vaak deed ik die dingen wel alleen, op mijn kamer, geïsoleerd van prikkels, en dicht bij mijzelf.
Schrijven was mij echter nog onbekend, of zou misschien pas later ontdekt geweest zijn in een bevestigende en ontplooiende omgeving. Maar toen was het voor dat aspect al te laat. Het omgekeerde aan ontplooiing had binnenin mijzelf al ingang gevonden. Mijn puzzelstukken pasten gewoon niet in de systemen en omgevingen rondom mij, en dan leer je al gauw een andere puzzel te leggen in de hoop wel te passen.


Op dit moment probeer ik in de tijd die ik persoonlijk aan mijzelf gun, aansluiting te vinden met die dingen die ik als kind zonder nadenken gewoon deed. Dingen nu nog vaak bedekt met sluiers van faalangst. Maar ook dingen die stilaan terug zichtbaar beginnen te worden en al druppelend door anderen bevestiging krijgen. Druppeltjes bevestiging, deze keer niet vanuit een initiële zoektocht naar erkenning en waardering, maar als onverwacht en onvoorwaardelijke antwoord op wat ik vanuit mijzelf begin te delen.

Graag wil ik iets neerzetten, iets doen, met een diepere betekenis. Iets dat de wereld beweegt in betere richtingen. De zaadjes om dit te doen zitten er al van jongs-af-aan in, dat voel ik, dat herinner ik. Ze kregen alleen nog geen goede voedingsbodem of voldoende zonlicht om uit te komen. Die zaadjes krijgen nu al mijn aandacht. Ik ben mij bewust dat ik nu ook al op kleine schaal verandering ben of breng, maar ik honger naar een schaalvergroting.


Zielzoeken, zoeken naar jezelf, naar wie je voelt te zijn, voorbij nature and nurture, voorbij verwachtingen, conditioneringen en indoctrinaties, vraagt tijd en energie. Een levenslange zelf- of zielsverloochening los je niet op in enkele jaren. Dit vraagt gefocuste en onvoorwaardelijke inkeer. Rust nemen ook al lijkt het leven aan jou te passeren. Rust nemen om uiteindelijk vanuit jezelf echt te Leven.

Er zijn er die alles (tijdelijk) achterlaten, even weg, ver weg, of zelfs een wereldreis maken om zichzelf te vinden, om daarna terug thuis te komen als hun hervonden zelf. Ik draai het eerder om. Ik neem nu de tijd om thuis te komen binnenin. Het verleden letterlijk en figuurlijk op te ruim(t)en en los te laten, om daarna geen wereldreis, maar een wereldLeven neer te zetten, waarbij ik mijn thuis die ik binnenin ga hervinden, altijd met me mee zal nemen.

Creatief nomadisch, dat is mijn diepste verlangen dat mij niet meer loslaat. Een verlangen dat ik eigenlijk al als kind als vanzelfsprekend vond. In mijn inkeer her-inner ik dit uitzonderlijke verlangen telkens opnieuw, maak ik het steeds opnieuw deel van mijzelf, totdat het mijn vleugels strekt en mij als vanzelfsprekend zal laten glijden op de wind van mijn Leven.

Scroll naar boven