Ontvlammen na een burn-out
16 February 2018
Als een kind dat wil autorijden maar nog niet aan de pedalen kan
Afgelopen week begon ik aan een mindmap over mijn burn-outervaring. Wat een korte brainstorm moest worden met als doel een blogpost, werd een gevuld blad met voldoende materiaal voor een half boek. Toch wil ik kort(er) enkele gedachten neerzetten als voorproef.
Als ik reflecteer over mijn burn-out en verder of dieper over mijn hele leven dat er aan vooraf ging, dan zie, herken of herinner ik mij verschillende gebeurtenissen en ontmoetingen die diepgewortelde patronen en overtuigingen binnenbrachten in mijn onderbewustzijn. Deze zorgden er op hun beurt voor dat ik altijd opnieuw dezelfde situaties aantrok die deze overtuigingen zouden bevestigen. Hoe ouder ik werd, hoe hardnekkiger ze zich wortelden en verspreidden als ongewenst onkruid, en hoe minder groeiruimte er was voor mijn ware zelf. Het was in die zin onvermijdelijk dat ik op een bepaald moment, volledig ontkoppeld van wie ik ben, zou opbranden. De burn-out confronteerde mij met mijn masker en de holte die er achter zat.
Op dit moment, na 4 jaar herstel, voel ik mij eigenlijk zoals een kind dat al met de auto wil rijden maar nog niet aan de pedalen kan. Koppig en ongeduldig dat ik nu nog niet groot genoeg ben. Met momenten bang dat ik nooit groot genoeg ga zijn. Ik verlang naar een leven vanuit mijn essentie. Een leven waarmee ik mijn stempel kan drukken op deze wereld en verandering kan brengen. Maar de verbinding terug opzoeken, terug aangaan met deze wezenlijke essentie vraagt geduld en onvoorwaardelijke liefde voor jezelf. Het is ook enkel vanuit deze essentie dat ik dat levensverlangen kan vervullen.
Ik voel me steeds minder thuis in de vakinhouden die ik als leerkracht dien te brengen. Ook het onderwijssysteem op zichzelf resoneert niet meer met mij. En het kluchtgehalte van het schoolbeleid dat mijn burn-out triggerde, dat is niet meer te meten. Maar aangezien het mij nu niet meer in die mate doet leeglopen, bevestigt het wel mijn persoonlijke groei in de richting van wie ik ben.
Ik probeer het beste te maken van de huidige situatie. Er zijn verschillende collega’s waarmee ik dankbaar een diepere verbinding kan aangaan. Er zijn leerlingen die nog wel respectvol met mij opweg willen gaan. En ondertussen neem ik de tijd om naar binnen te keren en de patronen op te ruimen die de verbinding met mijn essentie nog belemmeren. Wat daarna volgt zal evengoed onvermijdelijk als van-mijn-zelf-sprekend zijn.
Vaak bots ik als dat koppige ongeduldige kind binnenin nog op frustratie. Ik wil vooruit, ik wil zichtbaar worden, ik wil mij neerzetten, ik wil eindelijk mijzelf zijn. Tranen rollen over mijn wangen voor zovele jaren van mijn leven die verspeeld lijken te zijn aan conditioneringen van buitenaf. Aan het mezelf aanpassen en vormgeven op basis van wat anderen verwachtten of al dan niet zouden kunnen denken. Het bracht me op het eerste zicht alleen maar verder weg van mijzelf. Maar het zijn net de inzichten uit deze levenservaringen waarmee ik uiteindelijk, als ik thuiskom bij mijzelf, een meerwaarde en verandering ga kunnen zijn voor anderen en ruimer deze wereld.
Het zijn de wonden uit je eigen verleden die je aanleren hoe je later anderen kan helen.