Opruim(t)en

Knoop (gold)

8 January 2018

De afgelopen twee weken had ik als leerkracht kerstvakantie. Ik herinner me deze periode vaak als drukte gevuld met verplichte feesten en gezelligheid.
Dit jaar viel het best mee. Ik mocht veel tijd doorbrengen met resonerende mensen die ik diep koester, en vond tussendoor ruim de tijd om op te ruim(t)en.

Het vroeg al een tijdje om aandacht. Dingen uit mijn verleden, meegenomen uit de tijd van mijn bijna-levenslang-gedragen masker, vroegen om mijn heden te verlaten en ruimte te scheppen voor een nieuwe toekomst.

Het was een worsteling, een Getouwtrek. Via helende tranen mocht ik opluchting en bevrijding verwelkomen als resultaat. Angst voor de onbekende leegte, de Woestijn, die zou ontstaan met het loslaten van het oude. Vreugde voor het nieuwe dat zichzelf zal manifesteren in deze gecreëerde ruimte.


Playseat met Logitech G27

Mijn grootste vrijlating betreft mijn Playseat met Logitech stuurwiel en pedalen. Ruim vier jaar geleden kocht ik deze aanvulling op mijn Playstation. Ik hou van snelheid, van racen en van cruisen. Maar het ding stond al enige tijd in mijn woonkamer in het zicht verzorgd te verkommeren.

Ik hou nog altijd van snelheid en van rondrijden, of eerder van onderweg zijn. Afgelopen zomer mocht ik in Noorwegen echter ontdekken dat dit veel verrijkender is als je dit niet beperkt tot een virtuele omgeving. In het écht kan je uitstappen aan de voet van de reus en in het midden van nergens luidkeels roepen I’m the queen of the world.


Anakin Skywalker Lightsaber

Evenzeer gaf ik mijn Anakin Lightsaber na vier jaar bewaring door aan twee nieuwe padawans. Twee Innerlijke Kinderen waarvan ik voel en weet dat ze dit heilig stukje merchandise met zorg in bewondering zullen nemen.


M&M-kussens, enkel de jongens.

Ooit kocht ik ook vier grote M&M-kussens. Enkel de jongens. Ik zat toen nog in zware ontkenning van mijn eigen vrouwelijkheid. Ik was zeer alert om op geen enkele wijze dit aangeboren deel van mijzelf zichtbaar te laten worden in mijn uitdrukking.

Deze kussens hebben vier jaar lang een poging ondernomen kleurrijke gezelligheid binnen te brengen in mijn appartement. Ze zijn hier nooit echt bezield in geslaagd. Momenteel rest mij enkel nog het blauwe kussen. De anderen zijn uitgedeeld aan drie mensen die voor mij zeer belangrijk zijn. Ik koester hen diep in mijn hart, zoals ik ook weet dat zij omgekeerd dit kussen en mij koesteren. Gedeelde en bezielde gezelligheid over afstanden heen.


Naast deze grote dingen vertrokken ook een aantal kleinere dingen. Kleiner in omvang, niet in emotioneel gewicht. Zo liet ik een hele brok religieus erfgoed los. Een zware worsteling met items en tradities van een religieus verleden dat me niet meer aanpast of zelfs niet meer wenst. Het bleek vaak eerder een beperking te zijn in plaats van de verhoopte verrijzenis of verlichting te geven.


Mijn appartement voelt ruimer, verLicht, met meer adem- en groeiruimte voor het nieuwe, en tegelijk het oude, of eerder oud-thentieke. Het lijstje met op te ruim(t)en dingen is aangevuld. Dingen die nu al aankondigen dat ze op hun tijd verlangen los gelaten te worden. Dingen die hun fysieke waarde hadden in het verleden, en zullen behouden als herinnering. Een eerste of volgende stap in mijn zielsverlangen dat sinds Noorwegen steeds helderder roept.

Leven als een creatieve digitale nomade die de wijde wereld omarmt en spiegelt.


Gelukkig Nieuwjaar allen!
Helena Gwyn, 1 januari 2018

Scroll naar boven