Vleugelslaggewijze Wedergeboorte
1 December 2017
Viering van mijn tweede verjaardagskaarsje
Afgelopen week mocht mijn leven onder mijn nieuwe naam een tweede kaarsje uitblazen, samen met een biologisch lichaam dat net iets ouder is, en een tweede puberteit die evenwel het tweede jaar passeerde. Het leven lijkt soms traag vooruit te slenteren, maar tegelijk biedt een terugblik beloftevol perspectief op verandering en beweging voor het komende jaar.
Vorig jaar leek ik nog lege cirkeltjes te trekken doorheen een bestaan dat eerder hol en zinloos voelde. Een bestaan dat het levenslicht zag vanuit een masker dat ik wenste af te zetten. Ik had eigenlijk niet echt zin om te vieren. Ik was al een tijdje zoekend naar mijn-Zelf, zowel puur lichamelijk als wezenlijk essentieel. Ik was moe. Ik verlangde te Leven, maar leek enkel te over-leven.
Dit jaar zie ik doorheen die getrokken holle cirkeltjes meer en meer een spiraal verschijnen. Levenslang liep ik rondjes buiten mijzelf, steeds op zoek naar voldoening in de verwachtingen van anderen. Een spiraalbeweging die me alleen maar verder weg katapulteerde van mijn wezenlijke kern, van mijn Innerlijk Kind, het kleine mensje binnenin dat niet kon groeien, niet mocht voelen, niet meer was.
Vier jaar geleden begon ik bewust op zoek te gaan naar die IK die al zolang riep. Ik ervaarde het voornemen om binnen de vier jaar de vrouw van mijn leven te zijn. Hormonen waren voor mij een zekerheid. Operaties een mogelijkheid.
Tranen van dankbaarheid en vreugde rollen vaak over mijn wangen bij de aanblik van mijn evoluerende spiegelbeeld. Ik zie mijn-Zelf ontwaken, iemand van wie ik oprecht kan houden, met een subtiel verzacht gelaat, een groeiende roodgekleurde haardos, en een lichaam dat mijn IK aanpast.
De spiraalbeweging die ik ooit naar buiten begon, ben ik de laatste jaren omgekeerd naar binnen aan het afleggen. Vele oude pijnlijke onverwerkte trauma’s en emoties mogen hun weg naar buiten vinden via de rollende tranen die een gewonde IK wensen te helen.
Vandaag voel ik mijn lichamelijk, hormonaal en visueel zo goed als thuis bij mijzelf. Ik ben de mens van mijn Leven. Een stukje zoektocht dat zijn rust begint te vinden. Een mijlpaal in de spiraal onderweg naar wie IK nu echt ben.
Evenwel genereert deze mijlpaal nog wel vraagtekens in de maatschappij. Ik mag me dan wel goed voelen binnenin en bij mijzelf. De maatschappij lijkt niet klaar te zijn voor een dubbele vorm van mens-zijn. In dagdagelijkse presentatie eerder onopvallend vrouwelijk of androgyn, in zwemkledij duidelijk opvallend dubbel, half man, half vrouw, een kortsluitende verschijning. Een drempel die ik het komende jaar wens te nemen.
Hoedanook begint mijn echte en creatieve Innerlijke Kind meer en meer de touwtjes stevig in handen te nemen, de teugels over te nemen van het krimpende bange masker. Momenteel voel ik mij nog in limbo. Bewegen tussen een oud gemaskerd verleden en een vrij gevleugeld verLicht grenzeloos krachtig nieuw en echt Leven.
De schrijver en de kunstenaar binnenin maken zich aan mij kenbaar, worden scheppend zichtbaar. Een fascinerende wedergeboorte, een verrijzenis die met elke vleugelslag steeds Lichter stroomt doorheen mijn Zijn.