Met bange vreugde kijk ik (uit) naar het nieuwe schooljaar.

Knoop (gold)

24 August 2017

Binnen een week start het nieuwe schooljaar. Voor mij het tweede schooljaar sinds mijn afwezigheid omwille van een burnout. Tien jaar lang was dit de job van mijn leven. Ik stond vaak begin augustus al te poppelen om terug te starten. Elk jaar met zoveel jonge mensen onderweg mogen zijn in hun zelfontdekking en -ontplooiing, waarlijk een levengevende job.

Vier jaar geleden liep het echter anders. Een jaar lang kon ik geen lesgeven, was de ruimte er niet tot lesgeven, in een specifieke klas. Tuchtproblematiek lag aan de basis, maar voornamelijk het uitblijven van een beleidsmatig antwoord en beleidsmatige ondersteuning hierin, deden mij opbranden.

Vorig jaar startte ik terug na twee jaar afwezigheid, hopend opnieuw onderweg te kunnen gaan met de jonge mensen aan mij toegewezen. Ik mocht echter al gauw ervaren dat het beleidsmatige antwoord nog altijd niet gegeven is. Tuchtproblematiek lijkt wel exponentieel aangegroeid te zijn, of hier misschien zelfs beleidsmatig groeiruimte voor te krijgen. Een groeiend aantal leerkrachten vertrekt, verlaat de school, of zit langdurig thuis. En toch komt er geen verandering, of beleidsmatig inzicht in de eigen schoolse realiteit.


Hoewel dit niet geheel positief klinkt, kijk ik toch met enige vreugde uit naar het nieuwe schooljaar. Conceptueel is dit voor mij nog altijd een fantastische job die mij aanspreekt op en uitdaagt in mijn kerntalenten. Ik spreek graag, ik coach graag, ik ben graag creatief bezig, ik werk graag met mensen en vooral met jonge mensen. Samen bouwen aan de maatschappij van morgen, doordacht, doorvoeld, met respect voor ieders inbreng, zowel leerkracht als leerling.

Tegelijk telt mijn bang hartje al kloppend af naar de start. Heb ik lesgroepen gevuld met respectvolle leerlingen die mijn lesgeven als een meerwaarde of bijdrage willen zien voor hun ontplooiing, dan ga ik een fantastisch jaar tegemoet. Heb ik lesgroepen waarin leerlingen om welke reden dan ook hun eigen bagage projecteren op de leerkracht en/of het lesgebeuren, dan wordt het een vermoeiend jaar waarvan ik opnieuw hoop het einde te kunnen halen zonder kleerscheuren.

Vorig jaar had ik meerdere groepen waar leerlingen ofwel weigerden les te volgen ofwel omwille van persoonlijke problematiek het lesgebeuren onmogelijk maakten. Op een spontane en eerlijke mededeling van mijzelf ergens in de maand mei dat ik op dat moment toch al 10% van de doelstellingen had behandeld in een bepaalde klas, kreeg ik het beleidsmatige antwoord dat het normaal is dat het in een dergelijke klas moeilijk is om les te geven en dat we moesten blijven herhalen dat grensoverschrijdend gedrag gesteld wordt. Onderwijs voelde plots niet meer aan als prioriteit, opvang eerder wel, waarbij datzelfde beleid poneert dat moeilijke klassen of leerlingen op zichzelf niet bestaan.

Tegelijk wordt er beleidsmatig bij elk rapport en voor elke vak geëist punten te hebben. Punten die op het einde van het jaar gebruikt worden om te delibereren. Punten die misschien maar 10% van de doelstellingen omvatten, maar voor de volle 100% gebruikt worden als evaluatiemateriaal. Voor mij voelt dit aan als fraude, en ondertussen hebben zoveel leerlingen een schooljaar lang geen volwaardig onderwijs gekregen, ten voordele van opvang, omwille van tuchtproblematiek veroorzaakt door enkelingen. En nog steeds blijven de beleidsmatige ogen gesloten voor deze realiteit.

Vermoedelijk worden we het komende schooljaar geïnspecteerd. Een hele hoop vereiste administratie die dient aan te tonen dat we onderwijs voorzien dat voldoet aan de maatschappelijk gestelde doelstellingen. Tijd- en energievretende administratie dat echter aangevuld zal (moeten) worden om te verdoezelen dat we op dit moment als school niet in staat zijn om altijd en overal onderwijs te bieden, om te verbergen dat we ons verliezen in opvang. Hopelijk mag dit een wake-up call zijn die beleidsmatige verandering, en leven, en terug onderwijs brengt in de school, in plaats van een vingerwijzing naar alle hardwerkende en vaak verdrinkende pedagogische collega’s.


Ik kijk uit naar het nieuwe schooljaar met bange vreugde. Ik hoop dit jaar de ruimte te krijgen om met al mijn leerlingen verbindend onderweg te mogen gaan op hun ontplooiende levensweg en hierin beleidsmatig begrip en ondersteuning te krijgen. Ik hoop met al mijn collega’s vertrouwensvol te kunnen bouwen aan een pedagogische omgeving waar onderwijs centraal mag staan, en opvang voorzien kan worden voor die leerlingen die hierin zichzelf en hun weg nog niet vinden, zonder dat dit het onderwijs van de andere leerlingen in de weg staat. Ik hoop vanuit de ruimte tot lesgeven terug energie te mogen putten, energie waarmee ik elke dag opnieuw mijn creativiteit doorheen een nieuwe lesvoorbereiding laat stromen naar mijn leerlingen. Ik hoop gewoon terug te kunnen lesgeven, gewoon dat. Focussen op het onderwijs en mijn leerlingen, zonder mij te moeten verliezen in hopen controleerbare administratie of bergen van tuchtopvolgende maatregelen. Ik hoop gewoon terug leerkracht te mogen zijn, geboeid in en bekommerd om haar leerlingen, ook die leerlingen die botsen met zichzelf, zonder daarvoor het lesgeven te moeten verliezen of opzij te schuiven. Ik hoop op een team van mensen bekommerd om elkaar die verantwoordelijkheid durven nemen en tegelijk in de spiegel durven kijken. Ik hoop op een fantastisch en levengevend schooljaar.

Scroll naar boven