Het oog van de storm
9 April 2017
Wachtend in de gate is de rust teruggekeerd. De emotionele tornade der eenzaamheid waarvan ik maar moeilijk het rustige oog van de storm kon vinden is gaan liggen. Mijn lichaam ervaart nog de naweeën, een ontredderde maag, onrustige darmen, stramme vermoeide spieren, opgezwollen ogen.
Was het nu echt de bedrukte stad met haar bewogen donkere geschiedenis, of het gebrek aan specifieke doelen, of het in het begin tevergeefs zoeken naar rust en stilte in deze overspoelende drukte, of de uitvergrote eenzaamheid waarmee ik vertrokken was, of een combinatie van dit alles.
De vraag reist, wil ik dit opnieuw, wil ik terug op reis, terug de wereld in, terug uit die materiële comfortzone, terug mezelf ont-moeten?
Ik kan niet anders dan JA zeggen. Elke gekende plek voelt te klein, te veilig, een vasthouden aan illusies. Ik wil de wereld ont-moeten, mijn angsten aankijken, want net zij laten zien waar ik mag groeien naar een groter en dieper eenheidsbewustzijn. Meer en meer door de buitenwereld geconfronteerd met wat verborgen zit in mijn binnenwereld, om net daarin ruimte te creëren en daarmee opnieuw die wereld in te trekken, er op uit te trekken, als een neverending story, een eeuwig onderweg zijn naar meZelf.
De dag dat ik niet meer wil vertrekken, ophoud met dromen maar enkel nog kan, wil of durf herinneren, is de dag dat ik oud word, de dag dat ik sterf. Laten we onderweg blijven, altijd blijven dromen, altijd jong blijven, laten we eeuwig Leven.