Opgelost
4 February 2017
Soms zou ik willen vertrekken, willen verdwijnen, alles achterlatend, mijn beperkende materiële bezit, mijn soms blokkerend en verlammend verdriet, mijn angsten, mijn zorgen en mijn pijn.
Ik voel wie ik ben, ik voel wie ik zijn mag, ik voel wie ik zijn wil!
Maar evengoed voel ik vaak brandende blikken van kortsluiting, hoor ik vaak onbewuste woorden van onbegrip, omwille van mijn anders-Zijn, omwille van mijn persoonlijk uniek-Zijn.
Soms zou ik willen oplossen, opgelost in het ijle, aanwezig in geest, niet meer in deze opvallende in-vraagtrekkende anderse fysieke manifestatie, gewoon er-Zijn, zonder op te vallen, zonder aandacht te trekken.
Wil ik in deze stroeve binaire gender maatschappij echter mezelf worden, kan ik alleen maar anders zijn, alleen maar verandering zijn, hopend dat dat wat nu anders is ooit normaal wordt, dat dat wat nu onbegrepen is ooit evengoed hoort bij de gemiddelde afwijking van het mens-zijn.
Soms zou ik willen oplossen, even niet opvallen, een korte adempauze, een kleine rust, heel even maar, want uiteindelijk hoort mijn onbewuste ongekozen opvallende anders-zijn bij mij unieke ervarende zelf-Zijn.
In de stilte van het zijn ont-dek je wel eens diepe vreugde maar soms ook diepe pijn.
Woorden verschenen in de wolken ziels-verbonden op een lege camping midden de beweging-brengende natuur.